Eigen briefroman – deel 4

Het vervolg op onze eigen briefroman.

Wordt nog verder vervolgd.

Liefs,
Me, Myself and We.

Zevende brief

~ ~ ~ ~ ~ ~ ~

Van:	Sarah Edeling	Verzonden:	wo 24/04/2013 17:15
Aan:	Patricia Willems
CC:
Onderwerp:	Re: Re: Dromen zijn bedrog?

Liefste BFF,

Zo leuk dat je weer positief in het leven staat! En zo leuk dat ik mee deel mag uitmaken van je ‘genieten van het leven’! (Ik hoop toch dat je ’t ook over mij had?)

Gelukkig ligt die ziekenhuisperiode weer achter je! Er volle bak weer tegenaan! Tegen het leven! En laat dat ziekenhuis maar zijn waar het hoort, ver achter jou!

Je vriendje… Ja, dat is andere koek. Niemand verdient het om zo misbruikt te worden. Ik zou dit zelfs niet aan mijn grootste vijand toewensen! Hoewel ik nu misschien iemand op het oog heb die ik wel wat ‘kwaads’ wil toewensen, want ik heb een (anonieme!!!) ‘dreigbrief’ gekregen. De letters uit een krant en tijdschrift geknipt. Zeer eng! Ik zal deze aandoenlijke brief even citeren voor jou:

“Vuile Slet! Jij ja, je leest het goed. Net als je naam begint je bijnaam ook met een “S” en ik kan er zo nog wel wat bedenken: Serpent, stuk S…, Sloerie… maar de best passende is toch wel SLET. Ik weet waar je mee bezig bent en het maakt me ziek! Pas dus maar goed op Het alziend oog”

Bizar, echt bizar! Zou het iemand zijn die ook al op de hoogte is van mij outing en weet dat ik achter zijn vrouw zit?

Natuurlijk ken ik Leen nog! Zo’n fijne meid! Is zij niet getrouwd met die knappe Italiaan? (Ik heb je eerder al geschreven dat ik wel gevoelens heb voor ’n vrouw, maar dat wil niet zeggen dat mijn ogen in mijn broekzakken zitten, he. Ik kan nog altijd kijken naar mannen en zien of iemand knap is of niet, zonder bijkomende gevoelens.) Ik vind trouwens dat die goed bij elkaar passen, Leen en haar man. Allebei om ter knapst. Daar gaan mooie kindjes van komen. Hoewel ik ergens hoop van niet…

Uiteraard wil ik graag meegaan naar de dansvoorstelling! Met plezier zelf! Dan zie ik Leen ook nog eens terug! Want het is al eventjes geleden en nu gaat het eens op een andere manier zijn dan zo rap-rap in ’t passeren. Ik zal haar misschien ook een briefje sturen?

Ik zie je dan bij de dansvoorstelling? Wie weet zullen dan al de puzzelstukjes in mijn hart op hun plaats vallen.

Liefs,

Saartje.

Achtste brief

~ ~ ~ ~ ~ ~ ~

Van:	Sarah Edeling	Verzonden:	wo 24/04/2013 17:22
Aan:	Leen Smit
CC:
Onderwerp:	Dansvoorstelling zaterdag

Hey Leen,

Long time no see!

Hoe gaat het met je? Je hoeft niet te antwoorden, hoor. Ik kom mee met Patricia naar de dansvoorstelling. Dan kunnen we bijpraten!

Veel groetjes en tot dan!

Sarah.

Barbie II

Gisteren heb ik mijn mening gegeven over de nieuwe Barbiepoppen. Mijn eigen persoonlijke mening. Ik ben trouwens zeer blij geweest met je reacties! Ik heb er zelf om gevraagd. Wat ik iets minder leuk vind is dat ik op andere sociale media als “dom persoon” word beschouwd net omdat ik mijn mening gaf en ik dit een goed idee vond.

Na jouw opbouwende kritiek op mijn mening ben ik nog eens gaan nadenken. Heb je het trouwens goed gelezen? In mijn bericht van gisteren stond al dat ik mijn bedenkingen had dat als ze dit voor Barbie doen ze dit dan moeten doortrekken voor al het speelgoed. Of heb je daar over gelezen? Soit.

Gisteren is LEGO trouwens ook met iets nieuws op de markt gekomen.

Een baby en rolstoelpatiënt. Willen we hiermee (tiener)zwangerschappen of rolstoelgebruik aanmoedigen? Uiteraard niet! Maar ook hier komt er stilaan een weerspiegeling van de realiteit. En ik vind dat alleen maar positief!

Als je niet te spreken bent over de veranderingen bij Barbie, wat is dan je mening over de vervangingen bij LEGO?

Liefs,

Me, Myself and We.

Barbie

Ik ben zelf een meisje en wilde vroeger doodgraag alles van Barbie hebben. Hoe rozer, hoe liever ik het gewild zou hebben. Uiteindelijk had ik 1 of 2 Barbiepoppen en je wilt niet weten hoe fier ik daarop was! En toch vond ik het nog niet genoeg. Ik wilde alles: het huis, de auto, Ken…

Enfin, ik kreeg het niet.

Neem ik dat mijn ouders kwalijk? Neen, hoor! Misschien op dat moment wel, maar ondertussen ben ik allang tevreden dat ik niet altijd alles kreeg wat ik wilde. Hoe verwend zou ik dan geweest zijn!?

Je weet toch dat die Barbiepoppen niet realistisch zijn? Je weet toch dat die taille dodelijk smal is? Dat als ze in het echt zou bestaan ze omvalt door de véél te grote borsten? Dat haar voeten niet plat te krijgen zijn door die hoge hakken die ze altijd draagt?

Er zijn zelfs echte meisjes die als Barbie door het leven willen gaan. Plastische chirurgie to the rescue! Hoe zot kan je zijn? Zou jij zover gaan om je ‘doel’ te bereiken? Ik vraag me trouwens af wat echte mannen hiervan vinden. Want echt mooi is dat in het echt niet, he.

Wat ben ik blij om vandaag in de krant te lezen dat er nieuwe Barbiepoppen zijn uitgekomen vandaag. Barbiepoppen die dichter bij de realiteit liggen. HALLELUJAH!

Aanschouw: de nieuwe Barbiepoppen.

Ikzelf ben grote fan van de nieuwe poppen. Eindelijk is het doorgedrongen bij de fabrikant. Maar langs de andere kant vind ik het vreemd dat fantasie zo afgestompt moet worden. Want dat is het uiteindelijk wel: fantasie.

Moest ik zelf een dochter hebben, denk ik wel dat ze hiermee zou mogen spelen, zowel met de oude als de nieuwe poppen. Ware het niet dat ze zo verschrikkelijk duur zijn! Voor mijn zonen ben ik niet van plan dit bewust in huis te halen, maar als ze ergens komen waar ze Barbie hebben en ze spelen ermee, dan zal ik ze ook niet tegenhouden.

Wat vind jij van deze evolutie? Speelt je dochter al met Barbiepoppen? Zoja, vertel je haar dan dat dat figuurtje niet realistisch is? Zo niet, waarom niet?
Moest je een dochter hebben, zou je haar dan met Barbie laten spelen? Of speelt je zoon met Barbie en koop je dat bewust voor hem?

Liefs,
Me, Myself and We.

Gedichtendag

Vandaag is het gedichtendag, of dat wordt toch beweerd… Vandaag is dan ook de startdag van de Week van Poëzie. Als leerkracht Nederlands in wording zou ik mij dit enorm moeten aantrekken, wat ik ook wel een beetje doe.

Zo ben ik uitgekomen op een website Out Of Office Poetry. Zeer grappig en gewaagd om zo’n Out Of Office te plaatsen. Ik zou het niet durven. Zou jij één van onderstaande zaken durven publiceren op je werkmail?

Gedicht 1 – Maarten Inghels

Hoe mooi ik verdween

Sommigen zijn hun leven lang zoek,
verstoppen zich in de diepte van een schelp
of liggen reeds onder een verweerde steen.

En nu ikzelf [tot datum x] weg ben
betreur ik dat niemand zag
hoe mooi ik verdween.

[collega X beantwoordt uw mails]

Gedicht 2 – David Troch

Afwezigheidsassistent(e)

raak niet in paniek, sla geen alarm.
robotfoto’s hoeft u niet te verspreiden,
die flatteren me niet.

en, er is geen misdaad in het spel,
ik verliet het schip zonder slag of stoot.

tot [de datum van mijn terugkeer] heeft het geen zin mij te zoeken,
ik heb mij in een wekkerloze tijd verstopt.

zodra ik weer tevoorschijn spring,
zit ik zo snel als kan in uw postvak in
met een veelkleurige vakantieherinnering.

in geval van grote nood neemt u contact
met de dichtstbijzijnde hulpdienst, mijn collega
[met de naam, het e-mailadres en het al dan niet
directe telefoonnummer].

met wat geluk slaat de bliksem
tussen u beiden in.

Gedicht 3 – Stijn Vranken

Betreurde aanwezige,

Wees niet bang: ik ben niet volmaakt
in mijn afwezigheid, mijn lijf hangt vast
wel ergens in de lucht
te lurken aan de tijd, niet te denken
aan hoe wreed het is te moeten
werken tussen [datum vertrek] en [datum terugkomst] zoals u, aldaar.

Ach, hoe wenste ik u elders in het licht
van deze lange dag, ergens eender waar
een mens niet zijn moet, maar mag,
zoals niet hier, ik,

uw afwezige.

Zou een bedrijf dit überhaupt wel toestaan om eens uit de band te springen? Een bedrijf die iets met de Nederlands taal doet bijvoorbeeld?

Alleszins, ik was eerlijk gezegd op zoek naar een gedicht over motor(rijders) maar vond niet zo direct iets terug. Want daarover (over motorrijders) wil ik ook mijn zegje doen. Ik wou dat eigenlijk in het thema van de dag (via een gedicht) doen, maar aangezien ik geen dichter ben ga ik er mij niet zelf aan wagen. De gedichten die ik terugvond op het wereldwijde web zijn ook niet echt schoon…

Wat wil ik daar nu over kwijt?

Neem me niet kwalijk: ik heb niets tegen motorrijders. Zowel mijn mama als papa rijden met de moto en ik heb daar begrip voor. Voor de motorrijders in het algemeen. Ze zijn kwetsbaar.

Ik snap dat die door weer en wind op een tweewieler willen rijden en zich zo blootstellen aan alle weersomstandigheden. Het is hun keuze. Ze zijn kwetsbaar.

Ik begrijp dat zij niet in de file willen staan en tussen twee rijen auto’s rijden. Ik ben de eerste die aan de kant gaat om hen een vrije doorgang te geven. Ze zijn kwetsbaar.

Ik begrijp niet dat ze nog niet eens het fatsoen hebben om trager te rijden (als ik stilsta, moeten ze me niet aan 70km/u inhalen, langs rechts!) en een teken te geven als ‘bedanking’ ofzo. Ze zijn kwetsbaar en gedragen zich er ook naar.

Ik begrijp nog minder dat ze me zelfs langs rechts willen inhalen als ik 120 km/u rij op de linkerrijstrook! Daar gaat mijn haar van overeind staan en ik ga daarvoor niet aan de kant! Nu kan je me een gevaarlijke chauffeur noemen, maar waarom zouden ze dat mogen? Ik heb altijd gehoord dat ze zich in principe moeten gedragen als een gewone wagen. Dat betekent 120 km/u in het midden van een rijstrook. Waarom wil jij, lieve motorrijder, mij dan alsnog langs rechts inhalen als ik al aan de maximumsnelheid zit met gevaar voor eigen leven? Want je bent zo snel dat het rap geklonken kan zijn dat ik je niet gezien heb in die milliseconde tijd en je van de baan maai. Is het dat dat je wil?

Wat vind jij van motorrijders? Ben ik te streng?
Ik denk wel dat ik al genoeg rij-ervaring heb (elke dag van Aalst naar Anderlecht en terug gedurende zes jaar) om hier mijn eigen mening over te hebben. Ik scheer ze echt niet allemaal over dezelfde kam, want soms ben ik zelfs verbaasd als een motorrijder mij ‘bedankt’ omdat ik aan de kant sta of als ik zie dat er eentje zich als een gewone wagen gedraagt. Oprecht verbaasd. Dat zou toch niet mogen?

Liefs,
Me, Myself and We.

Trouwblog – update

Ons trouwfeest is nog veraf, hoor! Maar toch zijn we elk al aan het uitkijken naar feestzalen die ons (afzonderlijk) aanstaan. Het is de bedoeling dat we ze naast elkaar gaan leggen om te bezoeken en een beslissing te nemen. Ik heb er tien op mijn lijstje staan. Hoeveel Het Ventje op zijn lijst heeft staan weet ik niet. Van mijn tien zalen zijn er al twee die ik eigenlijk wil schrappen, maar met goedkeuring van Het Ventje. Dan blijven er nog acht over.

Via een andere blog (ik weet niet meer welke, sorry) ben ik uitgekomen bij een juwelier die mooie trouwringen ontwerpt. Persoonlijk ben ik een enorme fan van ‘blinkend gerief’. Vooral wat betreft verlovings- en trouwring. Nochtans heb ik deze juwelier eens grondig bekeken en bedacht: “Hm. Het Ventje zou dit ook nog dragen…” Ik kan hem toch moeilijk met de meest opzichtige trouwring de wereld insturen he? Veel ‘blinkend gerief’ heeft deze ontwerper niet, maar dat is juist de bedoeling. Een beetje tegen mijn zin, maar we gaan wel een overeenkomst vinden!

Ik was ook eens benieuwd naar de traditie van de verlovingsring enzo. Aan welk hand moet je die dragen? Blijkbaar doe ik dat goed, volgens dit artikel toch. Ik draag mijn verlovingsring momenteel aan mijn linkerhand en ben van plan om die naar mijn rechterhand te verhuizen, maar ik zou mijn trouwring dan links dragen en niet bij de verlovingsring schuiven. Tenzij we een exemplaar vinden dat mooi bij de verlovingsring zou matchen, dan is het misschien een optie om ze samen te dragen. Dus dat valt nog af te wachten wat we gaan doen.

Momenteel ben ik via Youtube naar Céline Dion aan het luisteren. Gisteren op Radio Nostalgie was er een liedje van haar (toen ik naar huis reed) en ik kreeg kippenvel over heel mijn lijf van haar stem. Zo schoon dat die kan zingen! (Ieder zijn mening, maar ik vind dat.) Ik ben dan ook naar een afspeellijst van haar liedjes aan het luisteren om te zien of er geen potentiële openingsdans tussenzit. Ik weet het, het is zo cliché als maar kan, maar we zullen er misschien wel onze eigen twist aan geven. Danslessen zou ik er toch graag doorkrijgen. Niet om een Weense Wals ofzo te kunnen dansen, maar om iets anders te doen dan cirkeltjes draaien op één tegel… Wat of hoe, daar ben ik nog uit, maar dat het iets onvergetelijks gaat worden staat als een paal boven water.

Hoe was jouw trouwfeest? Wat was jouw openingsdans?
Heb jij een verlovingsring? Aan welk hand draag je welke ring?

Liefs,
Me, Myself and We.

Alles samen

Het is weer een samenloop van vanalles, hoor. Voor mij toch…

Eerst en vooral heb ik nog massa’s schoolwerk. De examens zijn nu wel voorbij en ik moet smachtend wachten tot 12 februari om te weten of mijn harde werk in eerste zit beloond wordt. Maar ondanks het feit dat de examens afgelopen zijn, heb ik tegen nu woensdag toch nog werk voor mijn portfoliovoorstelling. Mijn gemaakte taken en opdrachten moet ik kunnen tonen aan mijn medestudenten. Ik heb daarvoor al veel didactisch materiaal gemaakt en moet nog aan pruiken zien te geraken. Een schoendoos zou in principe ook nog aangekleed moeten worden (maar dat is het laatste van mijn zorgen).

Tegen woensdag moet ik ook een korte stageles voorbereiden, ook voor mijn medestudenten. Ik moet dat nu woensdag indienen en volgende woensdag voorbrengen. Het thema waarrond ik wil werken is valse profielen op internet, hoe ze te herkennen. De bedoeling is om mijn leerlingen uiteindelijk een jeugdboek aan te brengen, namelijk Chatroom van Helen Vreeswijk. Soit, ik heb nog veel werk, maar het zal wel lukken. Uiteraard hoop ik dat als ik straks naar mijn bureau thuis ga, ik mijn stick daar ga vinden. Want die is verdwenen en daar staat mijn instap van de les op… Een keileuk filmpje dat me via facebook werd aangeraden. Als je zelf ooit iets wil doen daarmee, dan vraag je maar gerust wat ik gebruikt heb, want het is echt BANGELIJK GOED gedaan. Of als je je eigen kinderen wil behoeden voor valse profielen, vraag maar raak!

Die woensdag van de voorstelling van mijn korte stageles, moet ik naar mijn stageschool om al mijn documenten in orde te brengen. Na de krokusvakantie ga ik stage lopen, drie uur observeren en vier uur lesgeven, en ik moet zeggen: ik heb er zin in! Het thema waarrond ik daar mag/moet werken is aids. Ik heb al een werkbundel gekregen en een powerpointpresentatie, maar toch ga ik het een beetje aanpassen en naar mijn hand zetten. Een leuke instap vind ik zo belangrijk en daar ga ik dus ook mijn hoofd over moeten breken.

Vanavond heb ik trouwens ook nog eens een afspraak vastgelegd bij de huisarts. Ik geraak niet van mijn verkoudheid verlost en nu is het zelfs zo erg dat mijn keel geen pijn meer  doet, maar echt mijn luchtpijp in mijn borst. Als ik hoest voelt dat zo rauw aan en ’s nachts slaag ik er zelfs in te ‘piepen’. Voor de rest heb ik niet zoveel last, maar die pijnlijke luchtpijp is niet alles. Ook ben ik twee weken geleden geweest en had ik een beetje uitslag op mijn rechteronderarm. Blijkt dat dit een schimmelinfectie is (wat helemaal niets te maken heeft met slechte persoonlijke hygiëne) en die moest verdwijnen door er Daktarin aan te smeren, 2x per dag. Die uitslag is ook nog altijd niet weg en dat jeukt! Jongens toch!

Aanstaande maandag heb ik trouwens ook een afspraak bij de kaakchirurg. Mijn twee wijsheidstanden moeten getrokken worden, want de ene na de andere ontsteking daarop is ook geen pretje.

Ik weet niet wat er aan de hand is, maar het komt allemaal samen, he. Binnenkort krokusvakantie. Het Ventje is maandag-dinsdag-woensdag thuis met de kindjes. Ik woensdag-donderdag-vrijdag. Zo kunnen we op woensdag iets leuks gaan doen samen! De donderdag gaat Mauro voor de allereerste keer spelen bij een klasgenootje van hem. Wat wordt hij toch zo groot.

Wat de positieve kritiek op Mauro betreft, ik probeer er echt op te letten. Maar hij kijkt dan zo raar van “waarom geeft mama mij nu een kus?” Er werd een tip aangehaald om het speelgoed af te pakken tot ze eruit zijn wie met wat gaat spelen, maar is Ilian daar niet een beetje te jong voor (net 1 geworden)? Ik heb zoveel tips van jullie gekregen waarvoor dank en ik neem ze allemaal ter harte, maar toch. De meest voorkomende was dat ik Mauro veel positiefe feedback moest geven. Het enige probleem is dat hij meer stout dan flink is… Ach ja.

Dit weekend was ook de hel op vlak van was en plas. Twee keer is het gebeurd dat Ilian netjes aangekleed was om weg te gaan. Hij kreeg zijn patatjes en net na zijn eten doet hij zijn grote boodschap. Maar die boodschap was zo plat dat het van op zijn buik tot aan zijn knieën hing (na het uitdoen van zijn broek). Ik heb het kind twee keer per dag in bad gestoken. Een vochtig doekje ging geen redding brengen… Twee keer kreeg hij propere kleren aan. Twee keer in bad is twee keer zoveel handdoeken… Zo weten we weer wat gedaan.

Hoe gaat het met jou? Want ik heb zo te zien niet anders gedaan dan geklaagd. Maar, ik zei het vanmorgen al tegen mijn collega, al bij al ben ik een gelukkig mens. En dat is toch het belangrijkst, niet?

Liefs,
Me, Myself and We.

Eigen briefroman – deel 3

Het vervolg op onze eigen briefroman.

Wordt nog verder vervolgd.

Liefs,
Me, Myself and We.

Vijfde brief

~ ~ ~ ~ ~ ~ ~

Van:	Patricia Willems	Verzonden:	zo 21/04/2013 09:15
Aan:	Leen Smit
CC:
Onderwerp:	Re: Herenigd

Leen

Ik was aangenaam verrast toen ik je mailtje las! Het was al super dat we elkaar na zo’n lange tijd terug tegen het lijf liepen, maar nu wordt ‘t beter en beter en zeker omdat je schreef dat ik nog geen haar veranderd was. Alleen het gedeelte over mijn gracieuze zelve deed me denken aan hoe gracieus ik was toen ik eerder deze week over mijn eigen voeten viel in het winkelcentrum! Niet dus!

Het was helemaal niet erg dat je niet veel vertelde (ik ben nu eenmaal nogal een praatgrage zotte doos). Het spijt me te horen dat het toch niet helemaal zo goed gaat in je huwelijk.

Ik ben er zeker van dat je man je nog heel graag ziet maar dat gewoon niet altijd weet te verwoorden of te tonen. Weet dat ik je altijd steun maar na al mijn problemen op liefdesvlak weet ik wel dat ik soms een warm lichaam naast me mis ’s nachts.  Je weet dat ik al een lange lijdensweg van doktersbezoeken achter de rug heb en dat deed me inzien dat je het leven echt met twee handen moet vastgrijpen en beleven! Dus ik geef jou de raad om dat dan ook te doen! Doe waar jij je goed bij voelt!

Zou je het goedvinden mocht ik een goede vriendin meenemen naar de dansvoorstelling? Spreken we alvast af op de Grote Markt een uurtje voordien? Ik kijk er al naar uit want we hebben veel te vertellen!

Ik wacht op je berichtje terug

Groetjes

Patricia

Zesde brief

~ ~ ~ ~ ~ ~ ~

Van:	Leen Smit	Verzonden:	ma 22/04/2013 10:57
Aan:	Patricia Willems
CC:
Onderwerp:	Re: Re: Herenigd

 

Hallo Patricia

Ja, dat van die praatgrage zotte doos, dat herinner ik me nog heel goed. Hoeveel nachten hebben we daardoor niet geslapen? Praten tot ’s ochtends en dan net goed in slaap liggen als de begeleiding ons wakker maakte. Oh waar is de tijd … ?

Geen nood, mijn man weet me nog altijd te “tonen” dat hij mij graag ziet. Integendeel zelfs, hij brengt mij zo vaak cadeautjes mee: een flesje parfum, een boeketje bloemen, een verwenweekendje in een spa… ·Het is net dat wat me bang maakt. Vroeger deed hij dat helemaal niet. Het lijkt wel of hij iets goed te maken heeft. Misschien ben ik wel paranoia maar de feiten … Jij zegt dat je een warm lichaam naast je mist ’s nachts. Wel ik ook. Hij wordt zo opgeslorpt door zijn “werk” dat hij nog zelden thuis is. En als hij dan thuis komt is hij zo moe! Ik zal het je maar vertellen: “Ik denk dat hij een affaire heeft”. En ik ben er bijna zeker van met wie. Zo’n slet!  Ze hangt altijd rond hem en mij kijkt ze zo schuldig aan. Ik weet gewoon dat ze iets te verbergen heeft. Eén en één is twee.

Maar ondertussen gaat het leven door natuurlijk. En gelukkig maar! Ik ben zo blij dat die vele doktersbezoeken resultaat hebben gehad! Al wou ik natuurlijk dat je die lijdensweg niet had moeten doorstaan. Ik wou dat ik je in die zware periode had kunnen steunen. .

Ik kan het alleen maar toejuichen dat je nu ten volle van het leven geniet. Na al je liefdesperikelen verdien je ook wel een goede man die je verwent met cadeautjes en veel liefde. Misschien komen we op de dansvoorstelling wel een paar warme lichamen tegen voor jou! En met we bedoel ik: jij, je vriendin en ik. Hoe meer zielen hoe meer vreugd. Ik bestel alvast de kaartjes. Zorg jij dat er een aperitiefje klaar staat om 19:00uur in café De Prater?

Lieve groetjes

Leen

Samen spelen samen delen

Wij hebben twee heerlijke mannetjes: Mauro (3,5) en Ilian (1). Ze zijn allebei héél lief en hebben elk hun eigen willetje.

Ilian die altijd vrolijk is

Mijn mooie prins *hartjes*

Toch ondervinden wij een aantal ‘problemen’. Alleen weet ik niet aan wat dit ligt. Het leeftijdsverschil? Die eigen willetjes? Ik heb echt geen flauw idee en ik weet ook niet hoe hiermee om te gaan, want aan het leeftijdsverschil kunnen we niks veranderen natuurlijk.

Als we Ilian op de speelmat durven zetten, dan pakt Mauro al zijn eigen speelgoed op en begint dit op de eettafel te zetten. Als we hem dan vragen ‘waarom doe je dat?’ is zijn antwoord steevast ‘zodat Ilian daar niet aan kan.’ Grijs haar krijg ik ervan! Want wat doet Mauro als al zijn speelgoed veilig en wel hoog en droog staat? Dan begint hij met het speelgoed van Ilian te spelen…

Wat Mauro ook niet kan verdragen is dat wanneer Ilian met iets aan het spelen is, hij daar ook per sé mee moet kunnen spelen en Mauro geneert zich dan niet om dat simpelweg af te pakken met een luid gebrul van Ilian tot gevolg. Onnozel word ik ervan!

Als ik mij bij op de speelmat zet en Ilian komt naar mij toe geslopen/gekropen/gekronkeld om een beetje te kroelen en knuffelen en zot te doen, dan komt Mauro daar ook gewoon bij en kruipt die ook over mij én Ilian. Zonder omzien. Met zijn volle 19 kilo gaat hij dan op Ilian liggen.

Gisteren dacht ik echt dat ik het kreeg. Ilian wilt zich rechttrekken aan de zetel. Mauro die kruipt in die zetel, juist op het plekje waar Ilian zich recht aan het trekken is (precies of het is het enige zitplaatsje in huis, maar dat is het dus niet, he.) Mauro zit dus in de zetel met zijn voeten bijna tegen Ilian zijn gezicht (ahja, die stond recht) en de grootste vindt niet beter dan met zijn voeten tegen de schouders van Ilian te duwen. Omdat Ilian niet omver viel, heeft hij dan zijn handen op Ilian zijn voorhoofd gezet en begon Mauro hem zo omver te duwen. Ik heb me boos gemaakt en Mauro in het park van Ilian gezet (hij haat dat).
Wat heeft hij nog gedaan deze week? Met een autootje in het midden van de rug van Ilian geklopt terwijl die zich ook weer aan het rechttrekken was. Hij heeft er niet naast gemikt en het was duidelijk dat hij goed besefte wat hij deed.

Gelukkig voor ons laat Ilian zich niet doen, maar ik vraag me af wat ik hieraan kan doen? Als ik met Ilian knuffel, neem ik daarna de tijd om ook met Mauro te knuffelen. Ik probeer echt om hen allebei evenveel aandacht te geven, maar blijkbaar mist Mauro toch iets. Want je kan jaloers zijn, maar je kan ook echt stout zijn. Mauro is vooral stout. Hij weet heel goed dat hij zijn broer met rust moet laten, en toch begrijpt hij het niet.

Misschien hebben we ook te veel speelgoed?
Misschien geef ik Mauro niet genoeg liefde?

Ik weet niet wat ik verkeerd doe, maar geloof me vrij, ik voel me falen. Ik doe niet anders dan me boos maken, nochtans ben ik van het principe dat je een kind positief moet benaderen. Ik probeer hem dus duidelijk te maken dat wanneer hij flink speelt met Ilian (wat eerder uitzondering dan regel is) hij dat zeer goed doet en echt een leuke grote broer is. Maar om één of andere reden onthoudt hij dat niet…

Wat kan ik doen zodat Mauro zijn kleine broer een beetje gerust laat? Ik heb echt schrik dat ik eens naar spoed ga moeten rijden, want Mauro is niet echt zachtaardig.

Ik moet wel toegeven dat er ook momenten zijn waarop hij heel lief is met Ilian en hem kusjes en knuffels geeft. Maar waarom halen die ‘stoute’ momenten de bovenhand?

Ik hoop nu wel dat ik niet de enige ben die dit meemaakt, anders scheelt er iets met mijn opvoedingstechnieken. Langs de andere kant hoop ik dan weer dat andere ouders hiervan bespaard blijven, want echt fijn is dat allemaal niet.

Liefs,
Me, Myself and We.

Verjaardagsfeestje

Zondag was het dan zover, het eerste verjaardagfeestje van Ilian. Ik wou er weer een ballonnenfeestje van maken met veel felle kleurtjes (ik werk graag met thema’s en bij Mauro was 1 ook ballonnen). Ik denk wel dat ik in mijn opzet geslaagd ben.

Eerst dronken we een glaasje cava en deden we de cadeautjes open. Nadien aten we een stukje taart en dronken een tas koffie. Als avondeten werd iedereen van één of twee (of drie) hotdogs voorzien met saus naar keuze.

Als we met zoveel volk zijn (we waren met 19, inclusief Ilian) dan maak ik het mezelf graag gemakkelijk. Ik denk dat dat maar logisch is, niet? Aan hotdogs heb je niet zo veel werk en op kartonnen bordjes geeft dat geen verkeerde indruk.

Voor de rest ga ik er niet te  veel woorden aan vuil maken. De foto’s spreken voor zich.

We waren niet zo heel blij met de taart van bij de bakker. Het Ventje heeft de naam 7x gespeld, en toch slagen ze erin om er een andere naam op te zetten. We hadden het niet gezien bij de bakker zelf, maar pas thuis. Gelukkig had ik nog een beetje suikerpasta over en decoratiechocolade, dus heb ik het zelf maar verbeterd. Beter dat dan me er druk in maken, niet?

Als de zon bij ons binnenschijnt, dan fleuren die felle kleuren nogal op! Een kleurrijk feestje was het dus zeker! Al zeg ik het zelf: ik vond de aankleding geslaagd!

Er werden veel cadeautjes gegeven, gekregen, uitgepakt en goedgekeurd. Ilian is verwend geweest, en dat zo vlak na de feestdagen. We hebben vooral veel opbergdozen gevraagd en gekregen, want al dat speelgoed overal, ik word er gek van! Nu kunnen we tenminste weer degelijk opruimen wat weer een nettere indruk geeft. Zo kunnen we dan ook duidelijker aflijnen wat voor wie is, want momenteel lukt het ‘samen spelen’ niet zo heel goed door Mauro. Ach, komt wel helemaal goed. Als ze vijftien zijn, ofzo?

Nu we de kans hadden, moesten we ervan profiteren om onze kinderen met hun meter en peter op de foto te krijgen, he. De ‘obligatoire’ foto’s als het ware. En nu pas zie ik dat mijn fototoestel écht aan vervanging toe is.

Uiteraard! Het belangrijkste moment van de dag! DE TAART! Net zoals bij Mauro hebben we nu ook Ilian zelf laten ‘sukkelen’ met zijn stuk taart. Er lag verbazingwekkend weinig deeg in de stoel, dus ik denk wel dat hij een groot deel in zijn buikje heeft doen verdwijnen. Let vooral op zijn guitige deugenietenblik als hij de tafel in de gaten houdt, want uiteraard zat hij aan het hoofd van de tafel! 🙂 Zijn papa heeft hem dan ook zo gek gekregen om hem ‘kiekeboe’ te laten doen als zijn handen vol slagroom hingen. Vandaar dat heel zijn hoofdje vol hing, maar ik ben een ‘chille’ mama en heb dit niet aan mijn hart laten komen.

De opkuis nadien is altijd rap-rap kuisen voor de meubels terug op hun plaats gaan, want laat ons eerlijk zijn: proper wordt je huis niet van zo’n feestjes. Om halftien zaten we met de voetjes omhoog in de zetel met een gekuist huisje (allez, of toch in de rapte), nog een slinger ballonnen aan het pafond en een stukje taart.

Het was een geslaagd feestje. Dus als je er zelf één wilt geven: je weet me te vinden voor als je hulp nodig hebt. 🙂 Ik moet wel zeggen: het was de eerste keer dat ik eens geen stress had en dat ik me niet heb opgejaagd door iets (verkeerde naam op de taart). Ik heb alles goed doorstaan, al zeg ik het zelf, en uiteraard krijg ik altijd hulp van iedereen. Mijn papa die me komt helpen met het opwarmen van de hotdogworsten, mijn schoonzus die meehelpt de tafel af te ruimen, Het Ventje die zonder zeuren de voorbereidingen mee tot een goed einde brengt en tijdens het feestje zelf ook altijd in de weer is. Ik mag me gelukkig prijzen met zo’n topteam en topfamilie, want waarschijnlijk heb ik de helft niet gezien van wie wat gedaan heeft.

Mijn mama zei me dat ik gek was om 19 man in mijn huis te ontvangen. Maar ik vind dat niet zo vreemd. Wat denk jij? Hoe pak(te) jij een kinderfeestje aan?

Liefs,
Me, Myself and We.

Taart bakken

Zaterdag was Ilian jarig. Al 1 jaar zeg! Wat vliegt de tijd toch…

Om dat in stijl te vieren, was ik van plan om voor ons vier een taart te bakken. Uit dit boek dat ik eens gekregen heb, heb ik een exemplaar uitgekozen. Ik had er nog nooit iets uit klaargemaakt, dus het zou mijn allereerste keer worden.

Dit is de taart die ik gekozen had en zo moest die er ongeveer gaan uitzien. Schoon, he?

Wat heb je daar allemaal voor nodig? Ik ga echt geen copy-paste doen van het boek, want ik denk dat daar auteursrechten ofzo op staan. Maar allez, aan de hand van de foto’s kan je wel zien wat ik allemaal nodig had. De ingrediënten, uiteraard, en een sjabloon: overgetekend en uitgeknipt op/uit bakpapier.

Een sjabloon

Overgetekend en uitgeknipt uit bakpapier

De ingrediënten

Uiteraard had ik ook mijn eigen sous-chef die me maar al te graag hielp met het – vooral! – uitlikken en aflikken van alle potten, lepels en pannenlikkers.

Het bakproces was ook leuk om te bekijken. Ik zag de taart echt stilaan gaar geraken. Leuk om te zien!

Maar dan! Die uit de vorm krijgen! Ik moest hem eerst in de bakvorm laten afkoelen, nadien op een rooster storten met de bovenkant naar boven. Uit de bakvorm halen was geen probleem. Die lag dan ook ondersteboven (dus met de onderkant naar boven) op het rooster. Ik heb geprobeerd die om te draaien, maar dat is niet echt goed gelukt, want heel is de taart/cake niet gebleven…

Enfin. Uiteindelijk heb ik er mijn vorm uit gekregen en kon ik gaan versieren. Dit is het eindresultaat geworden. Aangezien er veel “overschot” was na het uitsnijden van mijn cijfer, heb ik beslist om deze taart mee te geven naar de crèche. Zelf hebben we dan van deze “overschot” gegeten.

Omdat we in feite geen flauw idee hebben met hoeveel ze in de crèche zijn en ik zo het gevoel had dat deze taart wel eens te weinig zou kunnen zijn, heb ik er nog snel een paar cupcakes bij gebakken. Gewoon, simpele 4/4 cake. Maar dan in kleurrijke papiertjes en met een beetje versiering op. (Geen idee waarom ik deze foto niet gedraaid krijg! Hij staat nochtans goed op de computer, maar hier doet hij iets vreemds…)

Dit was zo’n beetje mijn bakavontuur dit weekend. Ik moet zeggen: het smaakt naar meer! Dit boek zal nog veel gebruikt worden, denk ik. Niets zo leuk als een zelfgemaakte taart te kunnen afgeven, of zie ik dat verkeerd? En daarbij: oefening baart kunst. Ze zullen dus mettertijd mooier worden.

Hoe zit dat bij jou? Wat doe jij als je kind jarig is qua traktatie? Steek je er zelf veel tijd in, of liever niet? Of heb je dat gedaan toen ze kleiner waren? Wanneer begon je daarmee? En wanneer stopte dat dan ineens?

Liefs,
Me, Myself and We.