Vorige week maandagmiddag belde de crèche. “Ilian heeft 38,7° koorts. Kan je hem komen halen?”
“Wat is het alternatief?” vroeg ik.
“Hem perdolan komen toedienen en dan terug vertrekken.”
Even gebeld met het Ventje. Die had twee vergaderingen met externen en kon niet weg. Dan overlegd met mijn baas. Ik mocht beschikken.
Kleine prutseman gaan halen. Naar huis gereden. Een beetje gerommeld op zolder/bureau terwijl Ilian lag te dutten in het logeerbed. Grote broer gaan halen. Perdolan gaan halen. Koorts was gestegen en tegen 6 uur ’s avonds had hij 40,2° koorts. Perdolan gegeven en om 20u naar de dokter gegaan.
Keelontsteking was het verdikt. Antibiotica voorgeschreven en als de koorts niet weg is na twee dagen, moesten we terug gaan. Het Ventje is naar de apotheek van wacht gereden zodat we maandagavond nog met antibiotica konden beginnen.
Dinsdag is hij dan naar mijn schoonmama gegaan. Toch nog koorts gemaakt in de dag. Ik ben hem gaan halen bij mijn schoonmama, ben naar huis gereden. Ik heb Ilian in de buggy gelegd, ben naar de dokter gestapt voor zijn doktersbriefje, dan naar school om grote broer te gaan halen, dan naar crèche om doktersbriefje af te geven, dan naar winkel om pizza.
Terug thuis pizza in de oven gestoken en gegeten. Beetje opgeruimd. Ventje kwam thuis, zijn pizza werd gebakken. Om halfzeven ben ik naar mijn school vertrokken voor een laatavondsessie.
Woensdagochtend stond mijn mama aan onze deur. De school van Mauro had facultatieve verlofdag en wij hebben beslist met Mauro weer naar Plopsaland te gaan. Ook nu Ilian ziek is, hebben we dat toch gedaan en we hebben ervan genoten (fotoverslag volgt nog wel). We kwamen thuis tegen 17uur. Mijn mama had eten gemaakt. Ze zei me dat Ilian toch nog koorts had gemaakt, 39,5°. Ik heb dan maar de dokter gebeld om te vragen of we nog konden langsgaan. Om 18u40 mochten we gaan.
Bij de dokter aangekomen wist ze ons – na onderzoek – te zeggen dat de antibiotica niet was aangeslagen. Omwille van de hoge koorts en de mindere eetlust, heeft ze ons toch doorverwezen naar het ziekenhuis om uitdroging te voorkomen. We gaan terug naar huis, prepareren alles en gaan naar het ziekenhuis.
Op spoed aangekomen zagen we direct dat daar niet veel ‘gewone’ mensen waren. Het eerste wat de dokter ons na anderhalfuur wachten zei toen hij ons zag, was: “Aaaah… Nog is normale mensen.” Hij heeft dadelijk de kinderarts gebeld omdat die nog in huis was en we mochten naar de kinderafdeling gaan. Hij had geen zin om Ilian te onderzoeken om daarna dat kind weer binnenstebuiten te keren. Hij had liever dat de kinderarts dat direct zelf deed.
Op de kinderafdeling toegekomen, gingen ze Ilian een baxter geven. Ze waren in zijn elleboogplooi aan het prikken, maar ze vonden blijkbaar geen ader, dus bleef die dokteres met haar naald van links naar rechts gaan onder dat vel. Niet moeilijk dat Ilian heel het kot bij elkaar gebruld heeft! (Ikzelf ben ook gezegend met regelmatige bloedonderzoeken en ik kan je verzekeren, dat onderhuids zoeken doet PIJN!) Uiteindelijk kreeg hij een baxter in zijn handje.
Er werd snel beslist dat we moesten blijven. Ilian had een virale infectie. We verkozen een kamer apart. Wist ik veel dat het geen hotel ging zijn! Een slaapzetel stond ter mijner beschikking en ik kreeg alleen ontbijt geserveerd! Geen middageten, geen avondeten… Uiteindelijk is dat het minste van mijn zorgen, maar vertel dat aan iemand en de reactie is “Huh?” (inclusief wijd opengesperde ogen).
De baxter in zijn linkerhandje…
Hij ligt er vredig bij te slapen. Maakt de zaken iets draaglijker.
Zijn kooibed. Zielig! En dan nog van dat ijzer…
De tijd kruipt traag voorbij als je aan het wachten bent zonder iets om handen.
Wachten op papa en grote broer met mijn middageten.
Het Ventje is gerief gaan halen voor mij om te blijven overnachten. Nadien is hij naar Mauro gegaan en heeft hij mijn mama afgelost (die was nog altijd bij ons thuis). Donderdagochtend kreeg ik dan twee croissants (het was een feestdag) en wachtte ik op Mauro en het Ventje die tegen de middag zouden komen met boterhammetjes. Zo gezegd, zo gedaan. Ik had niets om handen gedurende de hele ochtend. Pas toen het Ventje er was, heeft hij mijn leesboeken voor school meegebracht zodat ik me kon bezig houden. Ventje is – samen met Mauro – zijn mama gaan halen. Hij is dan teruggekomen naar het ziekenhuis tegen drie uur. Ik ben dan naar huis gegaan om me te gaan douchen en iets te eten met Mauro en mijn schoonma. Ventje heeft mij toen in mijn gat gebeten, want hij zei doodleuk: “Gij zit wel in een luxepositie om u thuis te kunnen gaan douchen”. Geen goede opmerking tegen een mama die een hele nacht naast een ‘ziek’ kind heeft gezeten. (Gelukkig had hij geen koorts meer, maar wel die stomme baxter in zijn hand.)
Terug in het ziekenhuis rond halfzeven, is het Ventje naar huis gegaan. We moesten nog een nachtje blijven, maar Ilian was wel van zijn baxter verlost. Ze wilden zien hoe hij zou reageren zonder toegevoegd vocht. Nog een nachtje in die überslechte zetel geslapen. Om 4uur werd ik wakker met helse rugpijn! Ongelooflijk! Daarna helemaal niet meer kunnen slapen.
Vrijdagochtend kreeg ik dan drie sneden bruin boord met 10g boter, 20g speculoospasta en 20g philadelphiakaas. Lekker! (not) Enfin. De dokter kwam zeggen dat we naar huis mochten. Jeuj! Verpleegsters kwamen nog wel een snottebel van Ilian halen om te achterhalen welk virus hij had. De hoofdgeneesheer van de afdeling zei dat we om 14uur naar huis mochten en dat we mochten bellen voor het resultaat. Een andere dokter zei dat we moesten wachten op het resultaat, maar dat hebben we snel uit haar hoofd gezet.
We mogen naar huis!
Ilian koortsvrij en klaar om naar huis te gaan.
Ventje is afgekomen om tien uur. Ik ben naar huis gegaan om brood en charcuterie te gaan halen (er was niets meer in huis) en met Mauro en mijn schoonma een boterham te eten. Dan heb ik een picknick gemaakt voor het Ventje en die meegenomen naar het ziekenhuis tegen 13uur. Om 14uur stonden we buiten.
Ik zweer het! Als je als ouder niet ziek bent als je daar binnenkomt, dan word je daar ziek! Slechte zetel, geen eten… Vreselijk! En de kinderafdeling an sich kan ook een opfrisbeurt gebruiken.
Terug thuis zei Mauro tegen het handje van Ilian ‘stoute giraf’. (Er hing een pleistertje met een giraf op over zijn baxtergaatje.) ‘Ilian pijn’. Zo schattig! Enfin. Ondertussen is alles vergeten en vergeven. Behalve mijn rugpijn… Die is nog altijd lichtjes gebroken.
Zaterdag zijn we dan naar een kindernamiddag geweest, georganiseerd door VZW Jana De Koker. Ilian is thuis gebleven met zijn meterke. Ik heb dan quiche gemaakt en chocomousse. Het was lekker. Zondag was het dan communiefeest bij de zus van het Ventje. Ilian mocht mee en onze twee zonen hebben de harten gestolen van iedereen. Ze zagen er dan ook superknap uit! (Foto’s volgen ook nog.)
Maandagochtend, ik geraakte moeilijk uit bed omdat Ilian weer zeer slecht geslapen had. Sinds 3u40 lag hij bij ons in bed. Om 5u30 liep mijn wekker af. Ik had geen zin me te douchen, dus snel mijn haar samengebonden en alles klaargemaakt voor vandaag voor iedereen. (Zak voor Ilian voor de crèche, boekentas incl boterhammetjes voor Mauro en lunchpakketje voor mij.)
Op weg in de file naar mijn werk ging vorige week dinsdag nog eens door mijn gedachten. Leuk… (not) Hier toegekomen had ik bijna mijn draak van een computer in gang gekregen toen plots alle elektriciteit uitviel. Ik kon opnieuw beginnen… Mijn hoogbegaafde taalpuristische oncollegiale collega kwam binnen en zat nog geen vijf minuten neer toen hij commentaar had op iets dat ik niet gedaan had. Like I care !? Hij is mijn baas niet en hoeft mij niet de les te spellen. Voor de rest zit diene mens heel de tijd te zuchten en te blazen en te puffen…
De dag gaat weer traag voorbij gaan. Dat kan ik je nu al zeggen.
Please! Laat het snel 17uur zijn!
Liefs,
Me, Myself and We.
Me, Myself and We 