Je mama is niet goed bezig. Ik heb alleen nog maar brieven geschreven voor je babybroertje. Voor jou heb ik er nog geen geschreven. Vanaf vandaag komt daar verandering in! Beloofd! Anders zijn er zoveel dingen die we gaan vergeten… Het zou zonde zijn.
Je bent ondertussen al twee jaar en een half. Helemaal klaar om naar school te gaan. Waar is de tijd dat je nog bij mama op de buik lag om te slapen in de zetel… Of de tijden dat je ’s nachts naast mij in het groot bed mocht om gevoed te worden… Wat mis ik die momentjes toch…
Maar we krijgen er zoveel voor in de plaats! Ongelooflijk! Je gaat heel flink op het potje. En alleen. We moeten jou er niet meer aan herinneren. Je doet alles zelf.
Eten doe je ook zelfstandig, hoewel je je met momenten toch graag laat voeden. Zeer schattig om te zien. 🙂
Je bent een heel flinke en lieve jongen. Hopelijk blijf je dat ook. Je hebt niet veel nodig om gelukkig te zijn. Mij zien arriveren in de crèche is al genoeg om je op en neer te doen springen van enthousiasme en te doen roepen ‘Mama Mauro daar!’ en dan nog tegen alle kindjes die rond jou staan. Ik denk wel dat je een populaire jongen bent in de crèche. Als ik je ’s vrijdags afzet, dan staan je vriendjes en vriendinnetjes toch al te wachten om je te verwelkomen.
Als we naar huis gaan, dan knuffel je me bijna plat. Ik heb je ’s morgens niet gezien, he. Je papa doet je altijd weg. Je geeft me dan duizend kusjes, vraagt om gepakt te worden, geeft me dikke knuffels… Op die momenten ben je om op te eten! Mama kan dan nooit de patatjes schillen ofzo, maar dat interesseert me dan niet. Jij komt dan op de eerste plaats.
Lieve man, ik kan zoveel over jou zeggen. Na twee jaar en een half zit ik precies nog altijd op een roze wolk. Ga ik eraf donderen eens je broertje geboren is? We zullen zien…
Ik denk niet dat ik het nog hoef te zeggen, maar lieve schat, wat zie ik je toch graag. Je voelt dat zelf ook wel, denk ik. Want iemand die liefde krijgt, zal liefde teruggeven en daar hebben wij geen tekort aan!
Liefs,
je mama.
Me, Myself and We 