Het is iets leuks, al dat ‘sociaal contact’ allerhande. Maar is het wel zo sociaal dat ik constant met mijn Iphone in mijn hand zit en naar die virtuele wereld en vriendschappen kijk en de echte links laat liggen? Neen, niet echt.
Lilith, de dame achter de superfijne blog Tales from the crib, heeft me in feite doen nadenken door haar blogje in november vorig jaar. Sinds dan ben ik ook aan het nadenken geweest om te stoppen met facebook. Er stond alleen maar nonsens op. Familie zag mijn kinderen alleen via dat medium. Ik voelde me geviseerd en niet meer op mijn gemak. Als ik iets aan het doen ben op Iphone of Ipad heb ik al de gewoonte aangeleerd om de camera met één vinger te bedekken. Enfin. Ik werd er niet vrolijk van. Veel gezaag en geklaag en geslijm (“oooh! Zo’n schatje! Ik kijk ernaar uit om hem vast te pakken.” maar in real life heb ik nog geen telefoontje gehad om hem te komen bezoeken, hoor.) Ik weet ook dat ik dat zelf heb uitgelokt, maar de reactie “ja, ik heb het gezien op facebook” vond ik hatelijk. Op twitter ben ik ook actief, maar toch nog in mindere mate. Daar stoor ik me ook minder aan de dingen, maar de meerwaarde heb ik nog niet echt ondervonden.
Gisteren heb ik de knoop doorgehakt. Mijn facebookaccount werd gedeactiveerd. Ik heb een aantal mensen via sms ingelicht. Andere persoonlijk (mijn medestudenten bijvoorbeeld). Telefoonnummers en e-mailadressen werden uitgewisseld. Persoonlijk contact is toch duizend keer leuker!? Als iemand mijn kinderen wil zien, dan moeten ze maar bellen of smsen of mailen om af te spreken. Twitter kan snel volgen, omwille van het gebrek aan de meerwaarde ervan.
Ik ga echt moeten afkicken. Ik wist niet dat ik zo verslaafd was, tot ik alles verwijderde. Ik moet alleen nog eens nagaan hoe ik een gedeactiveerde account ook definitief kan verwijderen. Enfin. Zorgen voor later. Instagram blijf ik wel gebruiken. Dat is zo eens iets anders om met foto’s te communiceren dan voornamelijk met tekst.
Soit, ik zal jullie binnenkort wel kunnen zeggen wat ik met de vrijgekomen tijd allemaal kan aanvangen. Mijn mama reageerde alleszins positief en zei dat ze zo’n beslissing alleen maar kan toejuichen. Zelf is ze wel vrij actief op facebook, vooral met liken en reageren, maar misschien volgt ze mijn voorbeeld nog? In elk geval: ieder moet voor zichzelf uitmaken wat die wil en doet. Ik ben (voorlopig) blij met mijn beslissing.
Er bestaat een naam voor het syndroom “schrik om iets te missen” (alleen ben ik die naam compleet vergeten). Het kan inderdaad zijn dat ik iets later ga vernemen dan een ander. Maar als ik niet belangrijk genoeg ben om een sms of mail naar te sturen, dan is die vriendschap dat toch ook niet? In elk geval. Ik zal het wel snel genoeg ondervinden.
Liefs,
Me, Myself and We.
Me, Myself and We 