Wat heb ik de voorbije maand allemaal gedaan op ‘cultureel’ vlak? Ik neem jullie graag mee op reis zonder spoilers te verklappen.
Wat staat er de komende maand op de planning?
Op woensdag 21 oktober gaan we naar ‘Vergeet het’ van het Vernieuwd Gents Volkstoneel.
Cécile ~ Ish Ait Hamou
Djibril is elf en droomt van de wereld buiten zijn kleine dorp in het diepe zuiden van Marokko. Door zijn nieuwsgierigheid en zijn kinderlijk enthousiasme krijgt zijn leven een onverwachte wending. Niet alleen zijn eigen leven wordt door deze schokkende gebeurtenis overhoopgehaald, ze heeft ook een invloed op het leven van zijn familie en van een aantal mensen die hij nooit eerder heeft ontmoet.
Het enige wat Djibril twaalf jaar later nog verbindt met zijn zonovergoten geboorteplaats zijn de kleren die hij droeg en een verhakkelde foto die toebehoorde aan zijn oudere broer Kareem. Een onduidelijke krabbel op die foto leidt hem naar een adres in Parijs, waar hij kennismaakt met de jonge vrouw Cécile. De Française intrigeert hem, maar ze is nauwer vervlochten met zijn leven dan hij kon vermoeden.
Hoe meer hij Cécile bezoekt, hoe meer Djibril verwikkeld raakt in haar duistere kwellingen. De kans wordt steeds kleiner dat hij zijn thuis en zijn familie ooit terugziet.
Dit boek heb ik geleend van een goede vriendin. Ze leest niet zo heel veel maar vond dit boek zo mooi dat ze het me aanraadde. Ik denk dat ze het vooral een mooi boek vond omdat het geschreven is door Ish, maar het verhaal vond ze ook mooi. Er is nogal wat publiciteit rond geweest natuurlijk waardoor het boek in de kijker is gezet.
Wat vond ik er nu van?
Ik vond het een mooi verhaal! Vooral met de huidige vluchtelingencrisis in gedachten heb ik een aantal keer moeten slikken. Ik kan me nogal laten meeslepen in een verhaal, Dus ja. Ik moest een paar keer slikken. Het verhaal is ook leuk en verrassend geschreven. Er wordt gebruikt gemaakt van verschillende vertelstandpunten, maar eens Djibril zijn reis verder zet, wordt dat personage dat net aan het woord was weer vergeten. Speciaal, maar wel heel leuk. Ook wordt er op sommige momenten lang verteld of stilgestaan bij een gebeurtenis, op andere momenten zijn we ineens drie jaar verder in de tijd. Een verrassend boek en goed geschreven, vind ik.
Zou ik dit boek aanraden?
Ja, net zoals mijn vriendin. Je moet je er wel voor open zetten, want een heel vrolijk boek is het niet te noemen. Ik vind het eerder een tragisch en dramatisch boek. Een beetje donker, duister, zwart, rauw en ruig. Daar moet je je wel van bewust zijn, want niet iedereen zal dit kunnen appreciëren.
Donkere maan ~ Luc Deflo
Esra Shabo heeft haar streng religieuze opvoeding maar daarmee ook haar ouders de rug toegekeerd en probeert, ver weg van de verstikkende invloed van de Mechelse Aramese gemeenschap, haar eigen levensverhaal te schrijven. Dat lukt aardig tot haar jongere zus in paniek komt aankloppen. Nalan zit in de problemen. Rahmi, hun vader, wil Esra’s zeventienjarige zus uithuwelijken aan een man die haar verkracht heeft en zwanger heeft gemaakt.
Bij Esra slaan de stoppen door. Bereid om tot het uiterste te gaan om voor Nalan een clandestiene abortus te kunnen financieren, begeeft Esra zich op glad ijs en laat ze zich door een crimineel overhalen om tegen betaling als lokaas te fungeren bij het afpersen van een bekende politicus.
Deflo is volledig mijn slag van auteur. Mijn eindwerk in het zesde middelbaar draaide rond hem. Ik heb zelfs een interview van hem afgenomen voor dat eindwerk! elk nieuw boek van hem wordt onmiddellijk gekocht en uitgelezen. Ik vind hem super! Van dit boek had ik nog niets vernomen. Plots stond Het Ventje ermee thuis met mijn verjaardag. Super!
Wat vond ik er nu van?
Een geweldig boek! Ik kon het met moeite aan de kant leggen. Ik heb het quasi in één ruk uitgelezen. Het ging snel. Elk hoofdstuk eindigde op een kleine climax. Ik wou het vervolg lezen! Deflo gheeft er ook een handje van weg om alles heel gedetailleerd uit te leggen. Ik vind dat wel fijn. Als ik zijn boeken lees, zie ik een film voor mijn ogen afspelen.
Zou ik dit boek aanraden?
Ja! Als je van thrillers houdt natuurlijk. Want dit boek is één van de spannendste thrillers die ik gelezen heb met een zeer onverwacht einde.
Wanneer gaan ze de boeken van Deflo nu eindelijk eens verfilmen, he!?
Zwart-wit ~ Gillian King
Elin: op zoek naar werk, niet naar een relatie.
Vicky: achttien jaar jong en volkomen onbezonnen.
Nick: bijzonder aantrekkelijk, maar verboden terrein.
Je hebt van die dagen waarop alles anders gaat dan je verwacht. Op weg naar een sollicitatiegesprek scheelt het maar een haartje of Elin krijgt Vicky onder haar auto. Geschrokken brengt ze het meisje naar huis. Daar ontmoet ze ook Vicky’s oom Nick, die haar meteen wantrouwt, en Vicky’s opa Max, die haar meteen inhuurt als personal assistant.
In dienst van het familiebedrijf leert Elin de kleurrijke Rijnders-clan al snel beter kennen. Vooral Nick. Deze man is superaantrekkelijk, maar lijkt ook heel wat issues te hebben. Tegen haar eigen voornemens in voelt Elin zich tot hem aangetrokken, en hij tot haar. De timing kan alleen niet slechter. Dus ze spreken af: wij worden niet verliefd op elkaar.
Dit boek kreeg ik afgelopen zomer bij een tankbeurt. Bij het tanken van x liter krijg je een code en kon je kiezen tussen een selectie e-boeken. Wat vond ik nu zo geweldig aan dat e-lezen? In bed, zonder licht aan, werd het scherm zwart en de letters wit. Zeer aangenaam voor de ogen om zo te lezen! Maar dit zal bij elk e-boek zijn, en niet alleen bij dit. Natuurlijk miste ik wel de charme van het echte boek. Maar langs de andere kant: geen geklooi met bladwijzers enzo. Omgeplooide hoeken zijn een absolute NO GO voor mij, vandaar dat ik zweer om altijd iets tussen mijn boek te steken.
Wat vond ik er nu van?
Ik heb het verhaal graag gelezen. Een luchtig verhaal, verteld vanuit verschillende perspectieven waardoor je de personages goed leert kennen. Heerlijke luchtige vakantieliteratuur! Natuurlijk is er een happy ending, maar ik vond het toch nog verrassend.
Zou ik dit boek aanraden?
Ja, als luchtig tussendoortje. Een beetje een chicklit met een paar elementen van humor.
Theater
Barre weldaad – Verdacht!
Op 9 november 1985 pleegde de Bende van Nijvel zijn laatste en bloedigste overval, op de Delhaize van Aalst. Vandaag, 30 jaar later, zijn de schuldigen nog steeds niet veroordeeld.
Vlaanderens topauteur Peter Terrin creëert een politiethriller en monoloog die graaft, schuurt, wrijft en ontroert. Een brok geschiedenis die ons land teisterde wordt samengevat in een ingrijpend relaas en gebracht door rasverteller Tom Van Bauwel.
We hadden dit toneelstuk gekozen omdat het in Aalst doorging en het over de overval door de bende van Nijvel op de delhaize in Aalst ging. We dachten dat het aangrijpend ging zijn omdat het zo dichtbij was. We dachten dat het meeslepend ging zijn. Flitsend.
Wat was het nu echt? Een monoloog, gebracht door Tom Van Bauwel. Chapeau voor hem dat hij die tekst van buiten geleerd heeft. Hij was een politie agent die op de parking van de delhaize was waar op dat moment dé overval aan de gang was. Hij was getuige van op de eerste rij en zag hoe mensen werden doodgeschoten. Ook had die politie agent drie maanden geleden zijn vrouw en dochter begraven. Die waren verongelukt door een kettingbotsing in een mistbank. Hij vertelt op het moment dat het midden in de nacht is en er een verdachte wordt binnengebracht die hij moet verhoren. Uiteindelijk denk ik dat hij zelf die verdachte was… Verschillende verhaallijnen die in elkaar overlopen zonder een echte leidraad. Ook liep er een mevrouw op het podium rond. Enfin, ze kroop en sloop en bewoog tergend traag. Haar meerwaarde is mij volledig ontgaan. Het was ook donker. Een spotlight die af en toe versprong, behoorlijk statisch ook. Donker decor met lege ramen en een spiegel. Vier stoelen waar die trage vrouw eens op ging liggen aan het eind van het stuk.
Een toneelstuk is toch anders dan televisie he. Er zat een man naast ons die het stuk blijkbaar niets vond en ongenegeerd zat te geeuwen, inclusief lawaai. Onbeleefd tot en met! OK. het was ‘rustig’ (om het met de woorden door iemand in de foyer gebruikt te zeggen), of slaapverwekkend. Maar hou je toch een beetje in! Zeker als je op de vijfde rij zit. Of ga naar buiten. Enfin…
Heb ik ervan genoten? Ja, langs de ene kant wel ja. Ik kan ontspannen in een theaterzaal en dat is altijd fijn na een lange werkweek. Langs de andere kant was het toch een energievreter na een week hard werken.
Battle, the show – Sephira & Extreme Rythm
Battle is een ware clash op het podium tussen twee zoetgevooisde schoonheden, hun violen en een broederschap van onverschrokken percussionisten in bloot bovenlijf. Het internationale muziekfenomeen Sephira en de drummers van Extreme Rhythm gaan de confrontatie aan in een adembenemend muzikaal duel. Dit levert vuurwerk op met unieke eigen composities en eigentijdse interpretaties van Kashmir (Led Zeppelin), Hallelujah (Leonard Cohen) en Earth Song (Michael Jackson).
We wilden wel eens iets anders zien dan alleen toneelstukken, dus kozen we er iets uit dat ons wel aanstond. Een vleugje klassiek (viool) met een beetje lawaai (percussi) en half blote mannen. YES! Daar hadden we wel zin in!
Het eerste deel was een beetje gezapig, rustig. OK. Er waren delen dat die halfblote mannen zich volledig lieten gaan, maar de violistes gingen met al de aandacht lopen (en niet onterecht). Het tweede deel, na de pauze, kreeg iets meer schwung en meer gekende liedjes die de revue passeerden waardoor het levendiger werd.
Eén stuk kon ons absoluut niet bekoren, en dat was de solo van de gitariste. ze zal dat wel goed gedaan hebben, maar dat was te veel en te luide rock voor mij.
Ik moet wel toegeven dat ik ervan genoten heb. Het deed me een beetje denken aan een filmpje dat ik al een tijdje geleden gezien had. Ik denk dat ik eerder zoiets verwacht had, maar deze battle was rustiger. De strijkstokken werden niet kapot gespeeld. Jammer genoeg misschien. Maar allez. Het was wel de moeite.
Randbemerking: de dames die de violen hanteerden hadden ook een benijdenswaardig lijntje en figuurtje… Toeme toch! Waarom ben ik zo niet?
Liefs,
Me, Myself and We.
Op zaterdag 19 december ga ik weer met mijn twee buurvrouwen naar een comedy-show kijken.
Happy mama ~ Erika Van Tielen
Vorige week dinsdagavond drong het Ventje er nogal op aan dat ik woensdagnamiddag iets leuks zou gaan doen met onze jongens. Het was de eerste keer dat hij echt aandrong om eens met hen naar een binnenspeeltuin te gaan. Ik heb dat dan ook met plezier gedaan, hoewel ik vergeten was wat voor een lawaai er is in zo’n etablissement. Maar achteraf gezien ben ik er zeker van dat Mauro zich geamuseerd heeft. Ilian had er wat minder aan, maar dat komt gewoon door zijn leeftijd. Dat zal wel beteren.
Me, Myself and We 