Het studentenleven… Ik heb er nooit deel van uitgemaakt en zal dat ook nooit doen. Hoe kan het ook anders? Ik heb thuis twee koters rondlopen. Ik kan het me niet permitteren om nog naar fuiven te gaan tot een kot in de nacht.
Neenee, ik ben een zelfbewuste studente. Ik maak mijn taken (nipt) op tijd. Maar het zijn er zo veel. Ik combineer in het eerste semester 5 opleidingsonderdelen. Dat wil zeggen dat ik minimum 15 grote opdrachten moet maken, plus dan nog alle vaardighedenassessments. En ook nog de tussentijdse opdrachten van in de klas. Want ja, ik ga nu ook effectief naar de les.
Ik moet wel bekennen dat ik dit relatief leuk vind. Zo word ik al eens met de leerstof geconfronteerd en hoor ik alles al eens. Ik ben er nog gemotiveerder door en wil het écht tot een goed einde brengen.
Maar langs de andere kant: ik ben ook wel een uur onderweg naar ginder of naar huis. Ik zit dus minstens twee uur in de auto om naar school en terug thuis te geraken. Als de lessen tot 17u45 duren, ben ik niet voor 19 uur thuis. Als de lessen om 8u30 beginnen, moet ik om 7uur de deur uit zijn én sta ik op om 5u30. Eén dag in de week, de woensdag, starten de lessen om 8u30 en eindigen ze om 17u45. Dus… Ik zie de kinderen niet zo veel meer.
Gelukkig hebben we fantastische (schoon)moeders die gerust één dag in de week willen komen oppassen en de kinderen van school willen gaan halen. We hebben ook een babysit die dit wilt doen. Op die manier eten de kinderen op tijd en moeten Het Ventje noch ik ergens onderuit muizen of ons opjagen. Ik denk dat de (schoon)mama’s niet half weten hoe dankbaar ik hen ben. Want het is dankzij hun hulp dat ik mij volledig kan gooien op mijn studies.
Ik ben ook weer met vanalles tegelijk bezig. Een opdracht voor PAV werk ik uit zodat ik die tijdens mijn lessen voor mijn Bachelorproef ook kan gebruiken… Twee vliegen in één klap noemen ze dat dan. En de weekends… Tjah… Dit weekend wordt een werkweekend. Maar anders probeer ik zo veel mogelijk in de week te doen.
Ik merk wel dat ik geen 20 meer ben en dat ik kinderen heb, want ik ben op vrijdag zo moe. Mentaal wordt er veel van me gevraagd. Het vroeg opstaan, het laat doorwerken… ’s Nachts nog eens uit bed gezet worden door één van de twee knappe zonen. Ik voel het wel.
Volgende week begint mijn observatiestage. De week daarna begin ik aan mijn stagelessen. Ik kan onmogelijk uitleggen hoeveel zin ik erin heb en hoe had ik ernaar uit kijk om les te geven. Ken je het gevoel dat je je hart volgt? Dat gevoel heb ik echt wel.
Hoe gaat het eigenlijk met jou? Heb je ook soms het gevoel dat je nogal veel hooi op je vork genomen hebt? Want dat gevoel heb ik wel, hoewel ik er mij ook van bewust ben dat het nu in rechte lijn naar mijn diploma zal leiden. Daar trek ik mij aan op.
Blijkbaar ben ik niet de enige die een evenwicht zoekt tussen studeren en gezinsleven. Ik mag me dan nog gelukkig prijzen dat ik voorlopig niet hoef te werken, maar dat is ook ooit anders geweest. Kim doet ook haar eigen ding om een goed evenwicht te vinden. Een straffe madam vind ik haar.
Liefs,
Me, Myself and We.
Me, Myself and We 