Ergens in de zomer van het jaar 2010 hadden wij een optie getekend voor een huis. Dit huis stond er nog niet, maar ging gebouwd worden. We moesten eigenlijk beslissen op plan. Aangezien ik in feite niet kan planlezen, was dit dus behoorlijk moeilijk voor mij om mij er een voorstelling van te maken, van ons toekomstig huis.
We zijn op een zomerse dag eens naar die wijk gereden waar ons huis gebouwd ging worden. Ik geloof dat de eerste verdieping al gemetst was en dat er een betonnen plateau gegoten was, maar dat de bovenverdieping nog gebouwd moest worden. We hadden heel onze familie meegenomen om eens te gaan kijken. Ze vonden dat wel leuk.
We liepen een beetje rond in de wijk en zagen ineens een meisje met haar been of haar voet in de gips. We zijn met haar beginnen praten en hebben gezegd dat we ook een huis wilden bouwen zoals dat van hen. Ze heeft ons binnen uitgenodigd en zo konden we dat al eens langs de binnenkant zien ook. Onze familie stond buiten maar een beetje te koekeloeren.
Fijne mensen waren dat. En ze zijn dat nog steeds. We zijn een uur bij hen binnen geweest terwijl onze familie dus buiten in de warmtestond, zonder drank ofzo… Nu ik er op terugkijk was dat een echte schande…
In augustus 2011 zijn we dan verhuisd. Ons huis was gebouwd helemaal naar onze zin. Tijdens het organiseren van de housewarmingsparty’s ben ik zwanger geraakt van Mauro. In juni 2012 is hij dan geboren en kwamen die fijne mensen op babybezoek. Ahja, het zijn onze buren!
Een maand later kregen zij ook hun kindje, Jana. Een leuke meid. Wij zijn ook babybezoek gegaan, maar na de winter (in de winter zie je je buren niet veel, he. Of woon ik op Pluto ofzo?) sloeg het noodlot toe.
Jana was ziek, en nog geen beetje. Om eerlijk te zijn heb ik nooit goed beseft hoe ziek ze was. Ze wandelde regelmatig met haar mama en papa langs onze tuin en dan vroegen we altijd hoe het met hen ging. Ze vertelden dan alles, maar in feite was dat een beetje Chinees voor mij. ik dacht dat de ziekte van Jana van voorbijgaande aard zou zijn.
Ik weet wel dat ze veel tijd doorbrachten in het ziekenhuis en dat ze veel moesten wachten op vanalles om haar te laten genezen. Het was ook iets met haar bloed. (Om jullie niet helemaal in het ongewisse te laten, de ziekte heeft een naam: aplastische anemie.) Ik zoek liever niet te veel op op internet, want je hoort en leest dan alleen maar de negatieve verhalen terwijl ik een positief verhaal wou horen, voor die fijne mensen.
In april vorig jaar (dus een jaar nadat ze de eerste keer is opgenomen in het ziekenhuis) kreeg Jana echter een hersenbloeding. Ik zat op het puntje van mijn stoel en checkte elk uur haar facebookpagina. Als er geen bericht verscheen, stuurde ik de mama een sms. Ik denk dat het arme mens er gek van werd, maar ik leefde met hen mee en wou laten voelen dat ik aan hen dacht en hoopte op een spoedig herstel.
Mijn hart werd gebroken toen ik op haar facebookpagina een berichtje zag verschijnen met de woorden “Jana heeft het niet gehaald…” Ik was aan het werk en ben beginnen wenen. Op mijn werk dan nog! Ik was echt van slag. Twee dagen later werd ze gecremeerd. Beklijvend… Afscheid nemen van zo’n jong kind. Dat tastbare verdriet bij de ouders, grootouders, meter, peter… Vreselijk! Daartegen verdwijnen mijn ‘problemen’ in het niets, jong!
Om hun verdriet een plaats te kunnen geven, vooral de papa dan, hebben ze een boek geschreven. Donderdag ben ik het gaan afhalen en vrijdag was het al uitgelezen. Ik begrijp nu beter dan daarvoor wat ze hebben meegemaakt. Het is zo eerlijk geschreven en omdat ik ze ken hoor ik hen in mijn hoofd de zinnen zeggen die tussen aanhalingstekens staan. Ik heb gehuild bij het boek. Ik durf dat toegeven. Ik heb gehuild odat ik ze ken, denk ik.
Ik vind een overlijden van een kind altijd erg. Maar als het iemand zo dicht in je buurt betreft, is dat precies nog erger, hoewel het verdriet voor de betrokkenen altijd erg is. Ik weet niet hoe ik me hieruit moet praten, maar ik denk dat jullie wel een beetje aanvoelen wat ik bedoel?
Vrijdag heb ik een smsje gekregen van de mama van Jana.
Ik citeer: “Vanuit de hemel wilik laten weten, dat mijn ouders mij nooit zullen vergeten. Darom zeg ik dankbaar en blij, ik heb er een broertje bij. LIAM is zijn naam, is 50cm groot en weegt 3kg330.”
Je kan je niet inbeelden hoe blij ik ben! Ik word altijd blij van een geboorte, maar hier is het anders vind ik. En ik denk dat het voor de ouders nu ook wel harde dagen zullen zijn. Enerzijds het gelukzalig gevoel om dat nieuwe leventje, anderzijds het verdriet om het leven dat ze zijn kwijt geraakt.
Ik wens hen veel geluk, maar ook sterkte, toe. Ook aan de rest van de familie.
En nu ga ik nog een beetje knuffelen met het geluk dat ik heb en er niet over zagen dat ik daarvoor uit mijn bed moest komen.
Liefs,
Me, Myself and We.
Me, Myself and We 