Weer een beetje groter …

Dat kinderen groeien als kool, dat moet ik je niet uitleggen. Dat weet iedereen, en niet in het minst de mensen die zelf kinderen hebben. De tijd gaat zo snel voorbij! Ik heb ergens eens gelezen dat je dat gevoel hebt, dat de tijd sneller voorbij gaat, naarmate je verantwoordelijkheden groter worden. En ergens kan ik die redenering wel volgen…

Ook onze kleinste prins wordt groot. Weet je dat die op 1 september al naar school gaat? Kleine jongens worden ook groot. Maar tegelijk kan hij ook nog zo klein zijn en bijna terug kruipen in mijn buik… Dan rolt hij zich in een heel klein bolletje en komt echt in mijn oksel liggen en wringen tot hij erin past. Zo schattig! Ik zou hem dan zo kunnen opvreten!

Toen Mauro naar school ging, kreeg hij zijn ‘groot bed’. We hebben dat met Ilian ook gedaan. Het Ventje is een hele dag bezig geweest om de babykamer om te toveren in een grote jongenskamer.

Een dag van bloed, zweet en tranen heeft het hem gekost. Maar ik heb niet geholpen. Niet dat ik niet wou, maar voor de lieve vrede in huis en het risico op ruzies te doen dalen, was dat de beste optie.

Ziehier het eindresultaat.

Hoe hij het doet in zijn ‘groot bed’ is echt een ramp. Het was al de laatste twee weken dat hij in zijn babybedje sliep en vooral het eerste uur veel huilde. Soms zelf zo luid dat we dachten dat hij erin zou blijven. We hoopten dat met de verandering naar een groot bed dit zou beteren, maar nu komt hij eruit en gaat op de gang staan brullen. Normaal gezien hebben wij goede slapers en slapen die quasi direct nadat hun hoofd het hoofdkussen raakt, maar nu… We weten echt niet wat er aan de hand is met onze kleine man. ’s Nachts blijft hij gelukkig wel liggen en lijkt hij goed te knorren, maar dat eerste uur nadat hij in zijn bed werd gelegd… De Hel!

Ik heb al helemaal wilde plannen voor de kamer van Mauro onder handen te nemen als die naar het eerste schooljaar gaat. Hij heeft zo heel zachte kleuren tegen zijn muren en ik zou hem volgend jaar in de zomervakantie willen verrassen met een stoere jongenskamer in stoere kleuren. Maar daar hebben we nog tijd voor.

Ohja, de potjestraining van Ilian loopt ook niet van een leien dakje. Maar elk kind is anders zeker? Op zijn zestiende zal hij geen pampers meer dragen, denk ik dan…

Liefs,
Me, Myself and We.

13 maart 2012

Waar was jij op dinsdag 13 maart 2012?

Ik vermoed dat ik thuis was. Aangezien het specifieke tijdstip kwart na negen ’s avonds was… Misschien lag ik zelfs al in bed! Met een dikke buik, want ik was zes maanden zwanger van Mauro.

Wat is er nu gebeurd op deze dinsdag?

Misschien weet je het nog, misschien niet meer exact, maar bijna vier jaar geleden is er een bus verongelukt in Sierre, Zwitserland. Dit ongeval eiste 28 levens op, waaronder 22 kinderen van 10-12 jaar. Momenteel, met dat boek dat net is uitgekomen, is het weer een hot topic in de nieuwsuitzendingen.

Is het nu toch zelfmoord? Was het nu toch een ongeval? Ik spreek er mij niet over uit. De link wordt gelegd met de vliegtuigramp van 24 maart 2015. De co-piloot van dat vliegtuig heeft doelbewust het vliegtuig laten neerstorten en zo ontzettend veel onschuldige mensen mee de dood ingejaagd. De bewijzen waren er quasi direct. Een verscheurd doktersbriefje dat hij normaal niet mocht vliegen bijvoorbeeld. Hij zou al een zelfmoordpoging ondernomen hebben… Zulke zaken waren in dit geval direct geweten.

In het geval van het busongeluk komt men met die informatie bijna vier jaar na datum naar voren! Dat kan toch niet? Als het zo was, moesten die bewijzen er toch al direct geweest zijn ook? Hoe kunnen al die doden die daar gevallen zijn nu rust vinden als die zaak niet met rust gelaten wordt? (Dat is mijn gedacht, he. Ik begrijp wel dat ouders een schuldige willen aanduiden en dat er iemand moet boeten, maar langs de andere kant…)

Persoonlijk vind ik dat zelfmoord een egoïstische daad is. Een impulsieve daad ook. Er wordt niet gedacht aan de nabestaanden die achterblijven met veel vragen waar ze nooit een antwoord op zullen krijgen. Soms willen ze helemaal geen zelfmoord plegen maar is het een roep om aandacht maar komt alle hulp te laat… Ik weet niet wat zo iemand denkt, maar ik begrijp die beslissing niet. Ik vind niet dat zoiets goed te praten is. Maar ALS je zoiets doet, neem toch geen andere mensen mee de dood in! Zelfmoord is geen moord, he. Of zoals in het geval van een gezinsdrama… Eerst de kindjes vermoorden, dan jezelf van het leven willen beroven en daar niet in slagen. Het wordt zo vaak verteld in de media…

Om nu terug te komen op mijzelf en deze blog.
Je moet je eens inbeelden: een zwangere vrouw die bol staat van de hormonen die dit nieuws verneemt. Ik moet eerlijk bekennen dat ik hier ijskoud onder ben gebleven. Ik heb zelfs naar de uitvaartplechtigheid gekeken op televisie zonder één traan te laten.

Was ik op dat moment gevoelloos? Ik denk het wel.
Ik wilde mij niet voorstellen hoe ik me zou voelen moest er iets gebeuren met dat baby’tje in mijn buik. Ik wilde mij die pijn niet voor de geest halen.
Langs de andere kant: ik kon mij absoluut nog niet inbeelden dat ik dat baby’tje überhaupt graag kon zien. Ik heb Mauro nooit voelen schoppen tijdens de zwangerschap omdat de moederkoek langs de voorkant van mijn buik lag, dus tussen mijn buikwand en de baby. Die werkte als een soort spons waardoor ik niks voelde. Ik heb dus tijdens de zwangerschap nooit een band opgebouwd met dat baby’tje en ik denk dat ik dat ergens bewust heb gedaan. Om mezelf te beschermen voor moest er nog iets mislopen… Je hoort zo veel gruwelverhalen!

Ondertussen is alles meer dan op zijn plooi gevallen, hoor. Ik zie dat baby’tje dat binnenkort vier jaar wordt ongelooflijk graag. Ik ben een tweede keer zwanger geweest en heb die baby wél voelen schoppen waardoor ik bij de geboorte vanaf het eerste ogenblik stapelverliefd was en zelfs moest huilen. Bij Mauro heeft dat een paar dagen geduurd… Ben ik daardoor een slechte moeder?

Ik durf daar eerlijk voor uitkomen, dat ik een soort van beschermingsmechanisme had opgebouwd. Ik ben er dan ook van overtuigd dat het daardoor komt dat ik bij deze verschrikkelijke busramp zo koud ben gebleven. Mijn gevoelens werden gewoon uitgeschakeld.

Pas op: sinds die tijd is er veel veranderd. 17 juli 2014. Een vliegtuig werd door een raket uit de lucht geschoten en stortte neer. In dit vliegtuig zaten enorm veel Nederlandse slachtoffers. Volwassen mensen. Toen ik op het nieuws de colonne met lijkwagens zag langsrijden en iedereen aan de kant van de weg stil stond, toen hield ik het niet droog. Ik vond dat zo’n akelig zicht! Je gaat op reis en komt zo terug naar huis. Zelf ga je het niet weten, maar voor de nabestaanden moet dat toch erg geweest zijn?

Wat vind jij van het boek omtrent de busramp die net is uitgekomen? Vind jij ook dat de overledenen moeten kunnen rusten? Of kijk jij daar anders tegenaan?
En wat vind jij van zelfmoord?

Liefs,
Me, Myself and We.

Mond- en klauwzeer

Vrijdag ben ik Ilian gaan halen in de crèche en ik zag dat hij een soort blaasje aan zijn mond had. De verantwoordelijke van de crèche zei “Tiens, hier is nog een kindje met zo’n blaasje.” Ik voelde het al aankomen: Ilian ging ziek worden, he. Voor de tweede keer in zijn prille leven, dus al bij al viel dat nog mee.

Zaterdag was de uitslag erger geworden. Rond zijn mondje waren er allemaal blaasjes, sommige al opgedroogd, andere nog dik… Het was echt geen zicht. Ocharme het mannetje.
Overdag had hij veel geslapen, wat hij normaal gezien niet doet. Donderdag en vrijdag had hij ook nog veel geslapen. Van bij het thuiskomen tot aan zijn fles. Dan werd hij halvelings wakker. Als hij in bed werd gelegd, sliep hij door tot de volgende ochtend.

Zaterdagavond was ik gaan eten met ex-collega’s. Het Ventje was alleen thuis met de kinderen. Ilian was heel onrustig. Toen ik thuiskwam om halftwaalf lag hij nog te brullen in zijn bedje. Normaal gezien doe ik dat nooit, maar ik heb toen beslist hem bij mij in bed te pakken. Ik hoopte een uurtje zodat ik hem slapend in zijn eigen bedje kon leggen.
Vanaf het moment dat hij bij mij lag begon zijn ademhaling te verzwaren en rustiger te worden, maar veel slapen heeft hij niet gedaan. Hij heeft vooral veel geweend. Ik heb dus bijgevolg ook niet veel geslapen.

Om kwart voor vier heb ik hem dan toch in zijn eigen bed gelegd. Echt goed geslapen werd er dan nog niet gedaan. Ilian heeft nog veel gehuild waardoor ik ook wakker gehouden werd.

Zondag was de uitslag nog altijd niet beter. Maar toen moesten we weg, naar mijn schoonzus. Veel last leek hij er niet van te hebben, maar een schoon zicht was het niet, he.

Maandagochtend was de uitslag al een tikkeltje beter, maar toch nog niet weg. Ik dacht dat we weggestuurd gingen worden als we met Ilian zo aan de crèche gingen staan. Daarom heb ik beslist om thuis te blijven en met hem naar de dokter te gaan.

De dokter twijfelde tussen herpes of mond-en-klauwzeer, maar dan de menselijke variant. Het is het laatste geworden bij gebrek aan blaasjes in zijn mond en op zijn tong. Ocharme het mannetje. Maar er valt niks aan te doen. Hij moet dat zelf ‘uitzieken’, hoewel hij niet echt ziek is. Naar de crèche gaan is uit den boze tot en met morgen.

Hij is nu nog een dagje bij mijn schoonmama. Morgen een dagje thuis en vanaf donderdag weer naar de crèche, als de uitslag weg is. Laat ons hopen.

Liefs,
Me, Myself and We.

Het doopsel

Zondag 5 april is alweer voorbij. Pasen, maar ook het doopsel van onze jongste zoon. Het was echt Ilian zijn dagje. Hij stond in het middelpunt van de belangstelling. Hij werd geknuffeld, vastgepakt, gezoend… Ik had ook weer aan iedereen de opdracht gegeven om een persoonlijke boodschap te schrijven voor hem. Deze keer op vlinders. Er staan weer mooie dingen tussen! Die boodschappen in combinatie met de individuele foto’s (iedereen apart met Ilian op de foto). Het gaat weer een prachtig fotoboek worden!

Ik moet zeggen: het was geslaagd. Via instagram kunnen jullie al foto’s zien van de sfeer (de gedekte tafel, mijn eigen gemaakte centerpieces…).

Ik heb er wel wat complimentjes over gekregen. Dat maakt me wel blij. 🙂 Ook was iedereen aanwezig die ik er bij wilde hebben, behalve mijn opa dan. In gedachten was hij er wel bij. Ook ben ik mijn ouders heel dankbaar dat ze mijn oma zijn gaan halen zodat zij er ook kon bijzijn. Ze is 81 en woont in het verre Limburg. Op eigen houtje geraakt ze hier niet. Dus ik ben mijn ouders heel dankbaar dat ze hun tijd hebben willen opofferen om eventjes over en weer te rijden.

Het eten was lekker. We hadden BBQ aan huis besteld. De traiteur bracht alles mee. BBQ-toestel, slaatjes, brood… Alles was lekker (behalve dat toestel dan, daar heb ik niet van gegeten). Nadien was er taart.

Ik ben zeer benieuwd naar de foto’s! Een goeie vriendin is fotograaf en daar profiteer ik graag van. Ze gaat me in de zomervakantie alle foto’s bezorgen (die dan lichtjes bewerkt zijn). Ik kijk er al zo naar uit, want op Facebook had ze een voorsmaakje gezet (onbewerkt) en die vind ik al prachtig! Dat belooft!

De opkuis is ook helemaal gedaan. Behalve nog wat versieringen, maar dat stoort niet.

Nu komt mijn werkhervatting wel heel dichtbij… Twee weken fulltime, nadien op woensdag thuis. Ik kijk er al naar uit! Ohja, vanaf dan begint er ook een kuisvrouw… Zo kunnen we in de weekends tijd maken voor onze zonen in plaats van voor ons huishouden… Ik ben wel benieuwd of ik tevreden ga zijn… Ach, wat ik zelf niet hoef te doen is mooi meegenomen, niet?

Liefs,

Me, Myself and We.

Donderdag 15 januari

Ik Skype regelmatig met mijn ouders. Zo zien zij onze zoon ook, in plaats van alleen te horen. En het is dan nog gratis ook. Win-win situatie voor iedereen! Ze vroegen hoe het gisteren allemaal verlopen is. Ik geef een stand van zaken en zeg dat de kleerkast nog uit de kinderkamer moet om naar de zolder gebracht te worden. Prompt zei mijn mama ‘we komen na het avondeten af om jullie daarbij te helpen!’ Ik was wel blij. Dan zou het toch nog een beetje vooruit gaan, zo drie dagen voor de uitgerekende datum.

Als hoogzwangere liep ik maar een beetje op en af en deed ik eigenlijk niets… Eens de kleerkast uit de kinderkamer was, werden de nieuwe meubels naar boven gedragen. Vooral de nieuwe kleerkast voor zoon 2. Een groot en zwaar meubel. Gelukkig dat ze met drie waren om die in elkaar te steken! Alleen zou het nooit gelukt zijn.

Zo rond een uur of halfelf, hebben mijn ouders beslist om naar huis te gaan. De kastdeuren moesten er nog aangezet worden, maar dat zou Het Ventje alleen ook wel kunnen. Ik was blij toen ze weg waren. Eindelijk rust! Het Ventje en mijn zus gingen de grote stukken karton van de kleerkast naar de garage doen zodat die uit de weg stonden. Ik ging me klaarmaken om mijn bed op te zoeken. Ik wou me dus helemaal omkleden zo rond een uur of kwart na elf en ik stond helemaal in mijn blootje. Ik wou eventjes wachten tot die stekende rugpijn weggetrokken was om mijn been te kunnen tillen om een vers onderbroek aan te trekken. Toen de rugpijn was weggetrokken, voelde en zag ik helder water langs mijn benen lopen en stond er een plasje onder mij. Ik keek op de klok en zag 23:18.

Ik heb dan maar een maandverbandje in dat vers onderbroek gelegd en heb me aangekleed. Ondertussen riep ik op Het Ventje, maar ik kreeg geen gehoor. Ik ging naar beneden en zag niemand. Ik ging naar de berging en zag de achterdeur openstaan. Ik hoorde precies gelach buiten. Ik heb eens hartgrondig gevloekt en ben terug naar binnen gegaan, alle deuren achter mij open latend.

Het Ventje en mijn zus kwamen terug binnen. ‘Ik hoorde je precies vloeken’ zei mijn zus. ‘Ja. Dat klopt.’ antwoordde ik. ‘We moeten nu naar het ziekenhuis. Mijn water is gebroken.’ zei ik. ‘Ik vermoedde al zoiets. Die vloek en dan die deuren die open stonden, ik was er zeker van dat ik die had dichtgedaan.’

Om 23:40 waren we op de spoedafdeling van het ziekenhuis. We werden naar de dienst materniteit doorverwezen. ‘Is het uw eerste kindje mevrouw?’ werd me gevraagd. ‘Neen, het tweede. Vorige keer ging het heel snel. 4 uur en 20 minuten tijd tussen mijn water dat gebroken is en de eigenlijke geboorte.’ zei ik. ‘Amai! Dat is snel!’ kreeg ik als antwoord.

Aangekomen in een arbeidskamertje zei ik nogmaals dat mijn water gebroken was. ‘We zullen eens kijken mevrouw.’ Ik stond daar dan in ontbloot onderlijf. ‘Kan je eens heel hard op je pols blazen. We zullen eens zien of het je water is.’ Uiteraard gebeurde er dan niets meer… ‘We zullen eens voelen mevrouw.’ … ‘Ja, drie centimeter ontsluiting. Het is zeker voor vannacht. We gaan je monitoren. Mijnheer, u mag mevrouw gaan inschrijven aan de balie van de spoeddienst.’ Om 23:50 was ik ingeschreven.

‘Ik zou graag een epidurale hebben, als het kan.’ zei ik vrij snel. ‘Geen probleem. We brengen dat dadelijk in orde, zeker omdat je eerste bevalling zo snel ging.’ Ik kreeg zo’n lelijk ziekenhuishemd aangemeten en dan begon de ‘operatie’ voor die epidurale. Dat is ook nogal een gedoe. Ik moest rechtop zitten op de rand van het bed en mocht niet te veel bewegen en moest ondertussen die pijnlijke rugweeën verbijten. Niet gemakkelijk wetende dat ik het liefst van al rechtstond en een beetje van links naar recht wiegde.

Om 1:30 had ik die epidurale en rond 2 uur begon die te werken. Ik voelde wel nog weeën. Op een bepaald moment om tien na twee voelde ik precies een enorme druk. Ik heb dan gebeld voor een vroedvrouw die kwam voelen. ‘8 centimeter ontsluiting mevrouw. Het zal niet lang meer duren.’

Rond 2:40 heb ik nog eens gebeld. ‘Die druk wordt almaar groter, mevrouw.’ ‘Ja, nog een halve centimeter te gaan. Als je die druk voelt, mag je al eens mee duwen.’ wat ik ook braafjes deed terwijl de vroedvrouw mijn bed aan het omvormen was tot arbeidsbed. Op 16 januari 2015 om 2:50 na drie keer meepersen met de persweeën was onze tweede zoon daar. Ik zag hem komen, heb hem op mijn buik gekregen en ben onbedaarlijk beginnen huilen. De tranen liepen van mijn wangen. ‘En nog goed nieuws’, zei de gynaecologe, ‘want je bent niet gescheurd noch geknipt.’ Ooooh! De opluchting die ik voelde. Want de knip van bij de eerste was ik nog niet vergeten! De gynaecologe zei nog ‘maak, gij zijt een snelle. Een halfuur geleden zeiden ze nog dat je acht centimeter ontsluiting had. Nu ben je al bevallen. Ik heb net op tijd alleen mijn handschoenen kunnen aantrekken.’

Nog even wachten op de moederkoek. Ik denk dat ik gezegd heb, met dat versgeperst baby’tje op mijn buik, ‘komt er nog een kind ofzo?’ Neen, dat was dus de moederkoek. Onze zoon, met de mooie naam (ahja, anders hadden we die niet gekozen he) Ilian werd gewogen (3kg240) en gemeten (50cm) en goed bevonden. Dan moest ik nog even blijven wachten tot ze me kwamen opfrissen. Ik denk nog dik een halfuur ofzo. Er was ineens een dringender geval.

Na het opfrissen moest ik proberen om onze tweede zoon aan te leggen, voor de borstvoeding. Dit lukte wel en rond vijf uur waren we op een gewone kamer. Het Ventje is rond zes uur naar huis gegaan zodat hij mijn zus kon helpen bij de ochtendrush en onze eerste zoon niets vreemds zou merken. Vanaf dan begonnen de vier drukste dagen. Die in het ziekenhuis. Tijdens een weekend. Met veel, lang en druk bezoek en slecht gevangeniseten. Maar ach. Nieuwe verslagen volgen nog wel.

Liefs,

Me, Myself and We.

… Even geduld …

Een korte blogpauze heb ik al ingelast. Een beetje ongewild en ongepland. Ik ga er nog een vervolg aan breien. Vanaf februari zal ik er weer staan. Maar nu effe rust om te genieten van het nieuwe en lieve wonder dat zich in ons gezin heeft aangemeld. Meer details, verhalen en avonturen hierover volgen nog.

Liefs,

Me, Myself and We.

Liefste jongen

Nog twee maanden…
Nog twee maanden en we mogen je eindelijk zien.
Niet alleen zien, maar ook vastpakken, knuffelen, zoenen… Graag zien doen we je nu al, dus dat zit al snor. (Wat een woordspeling, en dat in Movember!)

Op wie ga je lijken? Op je papa? Op je mama? Ga je hetzelfde snoetje als je grote broer hebben?
We kijken ernaar uit je te mogen verwelkomen, lieve schat.

Ik begin stilaan toch al wel af te tellen, zowel in weken als in maanden. Alleen zwangere dames begrijpen die wekentelling. Al de rest heeft er niks aan. Want 9 weken is twee maanden. Twee maanden is niet gelijk aan 8 weken. Het is moeilijk, he.

Ik zal ook nooit gemakkelijk in weken of maanden de leeftijd van je broer of van jou aan iemand meedelen. Ofwel ben je al een maand oud. Of zoals je broer, twee jaar en een half. Ik zou het in maanden nog niet weten hoe oud je broer is! Interesseert me in feite ook niet. En als het mij niets zegt, wat zou ik een ander er dan mee plezieren met die leeftijd in weken/maanden rond hun oren te draaien?

Je geboortekaartje is klaar, lieve schat. Alleen moeten mama en papa nog eens goed checken of alle cijfertjes en nummertjes wel kloppen. Dan is het alleen nog wachten op jou om je geboortedatum, je gewicht, je lengte, het uur en de kamernummer van het ziekenhuis te kennen.
De suikerboontjes zijn volledig klaar, op nog een kleine finishing touch voor de kindertraktaties na. Ik moet je naam nog op etiketten schrijven om erop te plakken, maar voor de rest is alles klaar. Ik ben er wederom zeer fier op. 🙂 Een fotootje zal wel volgen om in je babyboek te kleven.

Voor de rest is er nog niets in orde. De zolder is aan de laatste afschuurfase bezig. Je opa komt dit vrijdag doen. Dan gaan we de zolder helemaal (of toch zo goed als) stofvrij proberen maken. Zaterdag en zondag zullen we dan aan het schilderen slaan. Ik wou eigenlijk heel graag deze zaterdag je grote broer bij oma en opa laten logeren zodat je mama en papa op restaurant konden gaan en eens een cinemabezoekje konden inplannen. Nadien eventueel nog een stapje in de wereld zetten en zondag uitslapen. Waarom wou ik dat eigenlijk doen? Omdat we deze zaterdag 6 jaar samenzijn, je mama en papa. Maar door het vele werk dat er thuis nog staat te wachten, doen we dat beter niet…

Het laatste weekend van november gaan we dan de vloer leggen op de zolder. Normaal gezien zou dat ook niet te veel tijd in beslag mogen nemen en moet dat op een weekendje geklonken zijn. Dan kunnen we jouw kamertje leeg maken, want die staat nu propvol met alles van de zolder en de bureau. We zetten alles in de dozen op zolder en dan beginnen de werken in jouw kamertje. Die moet ook nog geschilderd worden.
Als die dan geschilderd is, kunnen we jouw meubeltjes laten komen. Misschien dat we dan de hulp van je peter gaan inroepen om die in elkaar te komen vijzen. Zo voelt hij zich ook betrokken.

Pas als ik tevreden ben over jouw kamertje, dan pas zullen we meubelen gaan zoeken om de zolder af te werken. Het komt allemaal in orde! Ik ben ervan overtuigd dat de zolder ten volle benut zal worden. We gaan daar veel plezier aan beleven. Je mama om er te studeren, nadien om er te werken. Jullie om er te spelen met jullie grote racebanen. En als jullie puberen, kunnen jullie daar gerust gaan vertoeven met jullie liefjes. Ver weg van mama en papa, op jullie gemak.

Lieve jongen, stamp er nog maar lustig op los. Nu mag je je mama nog pijn doen. 😉 Binnenkort is dat ook afgelopen. We kijken uit naar je komst, lieverd.

Liefs,
je mama.

Liefste kleinste man

Gisteren hadden we weer controle bij de dokter. Omdat de eigenlijke dokter weggeroepen werd voor een spoedkeizersnede, werd je onderzocht door een assistente.

Op zich is daar helemaal niets mis mee. Integendeel. Ze nam veel meer tijd om alles goed te bekijken. Leuk zo!

Minder positief puntje… Ik ben al 10 kilo aangekomen en heb nog 11 weken te gaan. Ik zal maar beginnen met op mijn eten en drinken te letten zeker? Als ik mijn foto’s zie van tijdens ons wereldrecord ontbijt op bed, dan is een aangespoelde walrus er niets tegen! Je mama schaamt zich voor zichzelf en zou het liefst van al in een donker hoekje kruipen en zich niet meer laten zien tot ver na je geboorte. (Ahja, vanaf 1 maart 2015 ga ik sporten en op dieet. Ik wil er fabulous uitzien, en dat is met twintig kilo minder – exclusief zwangerschap.)

Om terug to the point te komen, lieve pruts, je stelt het prima! Je bovenlipje is mooi intact. Je niertjes zijn ook in orde. Dit wordt blijkbaar gecontroleerd omdat het bij jongetjes al eens durft gebeuren dat die opzwellen ofzoiets. Maar alles was dus prima in orde.

Je bewoog wel heel fel waardoor je moeilijk te vangen was. Je hartslag hebben we niet gehoord omdat je met je rug naar de dokter lag. Ze heeft je na lang zoeken toch kunnen meten. Volgens haar schattingen zou je nu 1 kg 307 wegen. Tegen je geboorte zou dat 3 kg 900 kunnen worden. Oh jee…

Ach lieve man. Je geboortekaartje is besteld, je doopsuikertjes liggen ook klaar om mee aan de slagte gaan (alleen nog wachten op de labeltjes).

De zolder krijgt ook stilaan vorm, maar is om eerlijk te zijn het laatste van mijn zorgen. Een onvoorziene kink in de kabel, die is er wel weer gekomen. Maar je bent nu al graag gezien en ik kijk uit naar je komst. Dat kamertje hoeft nog niet af te zijn. Je komt sowieso in een warm nest terecht.

Veel liefs en tot 18 januari.

Je mama.

Lieve man

Toen ik zwanger was van je grote broer, heb ik me de ziel uit mijn lijf geblogd. We hebben lang op hem moeten wachten, ruim anderhalf jaar. Maar op het moment dat we verhuisd zijn en ik bezig was met het organiseren van twee housewarmingfeestjes, is het toch gelukt.

Ik zou niet willen dat jij denkt dat we minder hard naar jou verlangd hebben dan naar je broer. Niets is minder waar!

Na de geboorte van je broer, kwam de dokter bij mama langs en vroeg welk voorbehoudmiddel we wilden gebruiken. Ik heb geantwoord: “geen seks hebben”. De dokter wist niet goed hoe hij moest kijken. Ik denk dat hij dat antwoord nog nooit gekregen had!

Ik heb dan maar gezegd dat we niet van plan waren om onze voorzorgen te nemen. Dat we wel een tweede kindje wilden en dat we de natuur zijn gang zouden laten gaan.

In oktober vorig jaar vonden we het hoog tijd worden dat je je kwam aanmelden, maar je bleef weg.

Ik ben dan terug naar de dokter gestapt. Ik heb het probleem uitgelegd: dat we opnieuw een sterke kinderwens hadden maar dat het niet lukte.

Ik werd onderzocht en het bleek dat ik niet zo goed was in het laten rijpen van eitjes. We hebben dan besloten de natuur een handje te helpen. Ik moest elke avond een spuitje krijgen voor de rijping van een eitje. Elke week moest ik bij de dokter langsgaan om te zien of er al vooruitgang werd geboekt.

In februari was het dan eindelijk zover! We kregen te horen dat ik zwanger was. Onze blijdschap was van korte duur. Een paar dagen na dit goeie nieuws verloor ik veel bloed. Bleek dat het vruchtje niet gezond was en dan maar uit mijn buik verdwenen is.

In april was er nog altijd geen nieuw vruchtje… Ik was ook niet opnieuw zwanger. De dokter zei toen dat we een stapje verder moesten gaan en met insiminatie moesten beginnen.

Ik zag dat niet zitten. Mijn stage ging beginnen. De examens kwamen eraan. Ik heb dan ook tegen je papa gezegd dat we het eventjes op zijn beloop gingen laten en dat we in september gingen zien. Als ik dan nog niet zwanger was, zou ik een jaartje stoppen met school en zouden we vollebak naar de dokter lopen.

Een maand ging voorbij. Ik kreeg mijn regels niet. Ik deed een test, die was negatief.

Ik zag af en toe op internet een filmpje passeren, echt onnozele dingen, zoals iets over een dakloze. Ik zat te snotteren dat het geen naam had! Toen bedacht ik mij: “Dit is niet normaal… Ik ga nog eens testen…”

Op 8 mei, da dag waarop ons buurmeisje Jana gecremeerd werd, had ik een positieve zwangerschapstest in mijn handen.

Je had je aangemeld op een moment dat we alles hadden losgelaten, dat ik geen inspuitingen meer kreeg, dat ik met mijn gedachten ergens anders was… Een moment waarop de druk en de stress is weggevallen.

Ondertussen zijn we al 24 weken ver. Op 18 januari 2015 word je in ons nestje verwacht waar we je met open armen zullen ontvangen.

Je grote broer is nu al gek op jou. Hij komt over mijn buik wrijven, komt er zoentjes op geven, speelt ‘kiekeboe’ door mijn navel… Zo schattig allemaal! We hopen dat je even lief zult worden als hij.

Ook al ben je wat stouter of lastiger, weet dat we je ongelooflijk graag zien! Nu al! En dat we de dagen aftellen tot aan je geboorte.

We kijken er echt naar uit, lieve man.

Liefs,

je mama.