Over de streep

Zaterdagavond lag Het Ventje om negen uur al te snurken in de zetel. We hadden nochtans afgesproken dat we samen iets gingen kijken op televisie, omdat onze digicorder zo vol staat en we zoveel achter staan met alles wat we gezien willen hebben.

We waren dus met volle moed aan ons eerste prgramma begonnen, maar Het Ventje heeft het niet uitgekeken. Ik heb dan maar het éénmalige programma “Over de streep” gezien. Het stond al zo lang zonder kijken op onze digicorder en met het oog op mijn carrièrewending, wou ik wel eens weten wat er in zo’n jongeren omgaat.

VRESELIJKE TELEVISIE was dat. Vreselijk als in: ik heb zitten wenen. Niet eventjes een traantje wegpinken, neen, effenaf de tranen die van mijn wangen rolden. Ik denk dat ik bij maar 1 vraag over de streep gestapt zou hebben. De vraag of ik ooit kind ben kunnen zijn. Voor de rest heb ik een héél goeie jeugd gehad. Waarvoor dank mama en papa.

Maar dit geheel terzijde. Ik was me vooral bewust van het feit dat ik ondertussen geen tiener meer ben, maar een mama. Ik was dan ook heel de aflevering hetzelfde zinnetje aan het herhalen in mijn hoofd, zo’n beetje als een soort mantra. “Ik hoop dat ik mijn jongens dit leed kan besparen…” Heel de tijd, he!

Ik weet dat dat niet haalbaar gaat zijn. Maar ik wil er wel altijd zijn voor mijn kinderen. Ik wil hen in de eerste plaats de kan geven om kind te zijn, om de wereld te ontdekken in een veilige haven. Ik hoop dat ze nooit gepest worden zodat ze geen andere uitweg meer zien dan een einde maken aan hun lijdensweg. Ik hoop dat we hen de openheid en geborgenheid kunnen geven die ze altijd nodig gaan hebben en waar ze altijd op kunnen terugvallen.

Maar hoe doe je dat? Hoe maak je duidelijk aan je kind dat je er bent voor hem/haar als die je nodig heeft, zonder overbeschermd te zijn?

Heb jij dit programma gezien? Wat vond je ervan?
Heb jij tips over hoe ik dit kan aanpakken met mijn eigen kinderen, zoals dat met mij gebeurd is? Want uiteindelijk kunnen wij altijd terecht bij onze ouders als er iets scheelt…

Liefs,
Me, Myself and We.

Samen spelen samen delen

Wij hebben twee heerlijke mannetjes: Mauro (3,5) en Ilian (1). Ze zijn allebei héél lief en hebben elk hun eigen willetje.

Ilian die altijd vrolijk is

Mijn mooie prins *hartjes*

Toch ondervinden wij een aantal ‘problemen’. Alleen weet ik niet aan wat dit ligt. Het leeftijdsverschil? Die eigen willetjes? Ik heb echt geen flauw idee en ik weet ook niet hoe hiermee om te gaan, want aan het leeftijdsverschil kunnen we niks veranderen natuurlijk.

Als we Ilian op de speelmat durven zetten, dan pakt Mauro al zijn eigen speelgoed op en begint dit op de eettafel te zetten. Als we hem dan vragen ‘waarom doe je dat?’ is zijn antwoord steevast ‘zodat Ilian daar niet aan kan.’ Grijs haar krijg ik ervan! Want wat doet Mauro als al zijn speelgoed veilig en wel hoog en droog staat? Dan begint hij met het speelgoed van Ilian te spelen…

Wat Mauro ook niet kan verdragen is dat wanneer Ilian met iets aan het spelen is, hij daar ook per sé mee moet kunnen spelen en Mauro geneert zich dan niet om dat simpelweg af te pakken met een luid gebrul van Ilian tot gevolg. Onnozel word ik ervan!

Als ik mij bij op de speelmat zet en Ilian komt naar mij toe geslopen/gekropen/gekronkeld om een beetje te kroelen en knuffelen en zot te doen, dan komt Mauro daar ook gewoon bij en kruipt die ook over mij én Ilian. Zonder omzien. Met zijn volle 19 kilo gaat hij dan op Ilian liggen.

Gisteren dacht ik echt dat ik het kreeg. Ilian wilt zich rechttrekken aan de zetel. Mauro die kruipt in die zetel, juist op het plekje waar Ilian zich recht aan het trekken is (precies of het is het enige zitplaatsje in huis, maar dat is het dus niet, he.) Mauro zit dus in de zetel met zijn voeten bijna tegen Ilian zijn gezicht (ahja, die stond recht) en de grootste vindt niet beter dan met zijn voeten tegen de schouders van Ilian te duwen. Omdat Ilian niet omver viel, heeft hij dan zijn handen op Ilian zijn voorhoofd gezet en begon Mauro hem zo omver te duwen. Ik heb me boos gemaakt en Mauro in het park van Ilian gezet (hij haat dat).
Wat heeft hij nog gedaan deze week? Met een autootje in het midden van de rug van Ilian geklopt terwijl die zich ook weer aan het rechttrekken was. Hij heeft er niet naast gemikt en het was duidelijk dat hij goed besefte wat hij deed.

Gelukkig voor ons laat Ilian zich niet doen, maar ik vraag me af wat ik hieraan kan doen? Als ik met Ilian knuffel, neem ik daarna de tijd om ook met Mauro te knuffelen. Ik probeer echt om hen allebei evenveel aandacht te geven, maar blijkbaar mist Mauro toch iets. Want je kan jaloers zijn, maar je kan ook echt stout zijn. Mauro is vooral stout. Hij weet heel goed dat hij zijn broer met rust moet laten, en toch begrijpt hij het niet.

Misschien hebben we ook te veel speelgoed?
Misschien geef ik Mauro niet genoeg liefde?

Ik weet niet wat ik verkeerd doe, maar geloof me vrij, ik voel me falen. Ik doe niet anders dan me boos maken, nochtans ben ik van het principe dat je een kind positief moet benaderen. Ik probeer hem dus duidelijk te maken dat wanneer hij flink speelt met Ilian (wat eerder uitzondering dan regel is) hij dat zeer goed doet en echt een leuke grote broer is. Maar om één of andere reden onthoudt hij dat niet…

Wat kan ik doen zodat Mauro zijn kleine broer een beetje gerust laat? Ik heb echt schrik dat ik eens naar spoed ga moeten rijden, want Mauro is niet echt zachtaardig.

Ik moet wel toegeven dat er ook momenten zijn waarop hij heel lief is met Ilian en hem kusjes en knuffels geeft. Maar waarom halen die ‘stoute’ momenten de bovenhand?

Ik hoop nu wel dat ik niet de enige ben die dit meemaakt, anders scheelt er iets met mijn opvoedingstechnieken. Langs de andere kant hoop ik dan weer dat andere ouders hiervan bespaard blijven, want echt fijn is dat allemaal niet.

Liefs,
Me, Myself and We.