Nostalgie ten top

Nu het huidige academiejaar erop zit (op die tweede zit na) heb ik mij eens aan het opruimen van mijn bureau gezet. Opruimen als in: alles klasseren en beginnen prepareren voor volgend jaar, want ik heb een goed oog in die tweede zit.

Ik wil ook weggooien wat ik niet meer denk nodig te hebben. Maar alvorens ik dat over mijn hart krijg, ben ik bezig met alles in te scannen zodat ik dit digitaal kan bewaren. Je weet maar nooit of ik iets kan gebruiken voor de literatuurstudie van mijn bachelorproef. Of als inspiratie voor nieuwe lessen. Of om te zien hoe het niet moet.

Want in het schooljaar 2004-2005 heb ik ook al de opleiding leraar secundair onderwijs gevolgd. Toen moest ik nog drie vakken kiezen en ik koos als afgestudeerde in Economie-Moderne Talen voor de vakken Nederlands-Engels-Economie. Man, wat heb ik me daaraan mispakt! Was ik te jong? Heb ik het verkeerd aangepakt? Nochtans ben ik niet zo’n uitgaander geweest. Het zal wel een samenloop van vanalles geweest zijn.

Vrijheid, blijheid, nieuwe mensen leren kennen, volwassen worden, breken met mijn toenmalig lief… Eigenlijk is zo’n beslissing van een verdere studiekeuze toch erg ingrijpend voor een achttienjarige die nog volop zijn/haar eigen identiteit aan het zoeken is? Ik ben er zeker van dat iedereen dat voor zichzelf moet uitmaken, maar er gebeurt toch veel op die leeftijd, he. Ik heb het daar zo te zien behoorlijk moeilijk mee gehad.

Ach, gedane zaken nemen geen keer zeker? Maar toen ik de scans aan het lezen was, merk ik toch dat zowel ik als persoon als de algemene zaken fel veranderd zijn op die tijd. Ten eerste het computergebruik: hoeveel schreef ik nog met de hand twaalf jaar geleden!? Nu is dat quasi ondenkbaar en in onze opleiding nu wordt alles digitaal gevraagd. Ik heb zelfs handgeschreven ‘werkblaadjes’  teruggevonden! Waar was ik toch mee bezig? Ten tweede moet ik bekennen en toegeven dat mijn taalgebruik er ook op vooruit gegaan is. Zowel inhoudelijk als foutief. Hoeveel fouten schreef ik toen? En dat als leerkracht Nederlands in spe? “Alle vragen zijn beantwoordt” Stel je dat eens voor! Blijkbaar was ik in die tijd ook redelijk goed in ruzie maken met mijn mentor! Schaam-schaam-schaam…

Ach. Zo zie je maar dat elke dag een leerschool is. Elke dag leer je wel iets. En als je dan terugkijkt op de afgelegde weg, dan geef je jezelf een “speekmedaille”. Sowieso.

Heb jij de juiste keuze gemaakt toen je achttien was? Heb jij het gemakkelijk gehad met het zoeken naar je eigen identiteit, of heb jij ook je weg moeten zoeken? Heb jij spijt van de dingen die je wel of niet gedaan hebt?

Liefs,
Me, Myself and We.

De top 500 van de 90’s

Momenteel loopt de top 500 van de 90’s op de muziekzender QMusic. Ik moet bekennen dat ik daar wel eens graag naar luister. Zelf ben ik van 1985, dus ik heb die 90’s wel een beetje meegemaakt, maar niet om te zeggen dat ik in die tijd volledig losging op de muziek. Dat doe ik nu wel. 🙂

Wat me het meest opvalt is het volgende:
toen ik ‘vroeger’ hoorde dat er iemand geboren was in 1993, dan is dat altijd een jonkie geweest voor mij. Een kindje nog. Maar als ik dan eens verder nadenk: die worden dit jaar 23 he!

Zo wordt iemand die in 1996 geboren is dit jaar 20!
De kinderen van 1998 worden dit jaar 18!!

Jeeee… Wat bedenk ik me dan nog meer?

Ik word oud!

Wat denk jij als jij aan de 90’s denkt? Denk je dan: dat was precies gisteren? Integendeel,  dat is al meer dan 15 jaar geleden! Waar gaat de tijd toch met mij naartoe?

Liefs,
Me, Myself and We.

Nostalgisch

Gisteren, 18 december, was het dag-op-dag exact een jaar geleden dat mijn vier-maanden-durende verlof begon. Op vrijdag was ik sowieso thuis door ouderschapsverlof, dan twee weken kerstverlof en dan startte mijn bevallingsverlof.

Als dit al één jaar geleden is, wil dat ook zeggen dat het op 5 januari exact één jaar geleden is dat Mauro voor het eerst naar school ging.

Er is zoveel veranderd op dat jaar tijd voor Mauro! In het begin, en zelfs begin dit schooljaar nog, weende hij als we hem afzetten. Ondertussen geeft hij een dikke zoen, stapt gezwind door de groene poort, zwiert zijn boekentasje bij de rest en gaat aan de draad staan om te wuiven tot ik van de parking rijd. Zonder één traan te laten! Die flinke jongen van ons. *hartjes voor Mauro*

Dat wil ook zeggen dat het op 5 januari exact een jaar geleden is dat Het Ventje ons (toen nog) ongeboren kindje erkende zodat die zijn naam kreeg. Zonder getrouwd te zijn, gebeurt dat niet zomaar.

Dat wil ook zeggen dat op 16 januari Ilian exact 1 jaar oud is. Dat wil zeggen dat hij niet meer zo klein is en de eerste mijlpalen ook al achter de rug zijn. Dat wil ook zeggen – en dat geef ik eerlijk toe – dat ik vanaf die geboorte wreed aan het hopen was op dé vraag. Na twee kinderen mocht dat er wel komen, als kers op de taart.

En zie, we zijn bijna een jaar verder. 2015 was een bewogen jaar, met de verwelkoming van ons tweede zoontje, maar ook het afscheid van mijn opa. Met de eerste schooldag van Mauro. Met voor de eerste keer sinds lang een weekendje weg alleen voor Het Ventje en mij. Met een tweede jaar aan de hogeschool afgewerkt, behalve dan een tweede onderwijsvak.

Misschien moet ik eens een mooie lijst schrijven met een terugblik op 2015. Vooruitzichten naar 2016 maak ik niet. Ik zie wel wat het jaar ons brengt. Ik heb alles wat mijn hartje begeert (behalve dat diploma, maar daar wordt aan gewerkt.)

En bij jou? Hoe was jouw jaar 2015? Wat gebeurde er bij jou exact een jaar geleden?

Liefs,
Me, Myself and We.