Struisvogelpolitiek

Ik heb hoe langer hoe meer zin om mijn kop in het zand te steken voor alles wat er gebeurt op deze wereld. De mensen worden toch gek???

Vanmiddag even de hoogst aangeschreven krant van Vlaanderen (Het Laatste Nieuws) online gelezen en de dingen die ik daar lees… (Hieronder een samenvatting van de artikels in eigen woorden en mijn eigen mening.)

Een greep uit de krantenkoppen:
Vlaanderen – Moeder en vier kinderen leven al drie jaar op bouwwerf
Een vrouw neemt een aannemer onder de arm om hun huis te verbouwen in 2012. Ze hebben al een voorschot betaald. De aannemer laat het huis in vreselijke staat achter. Nu is het proces gestart, maar onmiddellijk uitgesteld naar 23 juni (nog eens twee maand later!) omdat de advocate van de aannemer het dossier nog niet helemaal heeft kunnen bekijken. Kun je dat nu geloven? Dat rechtssysteem hier in België trekt toch op niets. Als die advocate het dossier wilt inkijken, dat ze dat huis eens gaat bezoeken! Blijkbaar is deze vrouw met vier kinderen niet de enige gedupeerde. Mevrouw zelf en haar twee oudste zonen hebben er al aan gedacht een einde te maken aan hun leven. Alsjeblief, laat hen het niet doen! Moesten ze het toch doen, laat die andere twee kleine kinderen dan toch met rust… Ik hou mijn hart vast voor het volgende krantenbericht over een gezinsdrama…
Buitenland – Vader vecht maanden voor dochtertje en slaat haar dan dood
Dan voer je een hele juridische strijd om het hoederecht over je dochter, dan ga je ze een paar maanden nadien doodslaan. Begrijpe wie begrijpe kan. Of andersom: als mama je kind verliezen aan je ex waar je – waarschijnlijk niet voor niets – van bent weggegaan en je kind op die manier verliezen. Oh my! Ik mag er niet aan denken! Hoe kun je nu je kind iets aandoen? Ik kan de mijn soms ook ‘achter het behang’ plakken. Maar ik zou ze nooit, maar dan ook nooit, moedwillig pijn doen. Een pedagogische tik kan al eens gebeuren. (Don’t judge me!) Maar je baby door elkaar schudden omdat het non stop huilt of je kleuter zo’n pandoering geven dat het sterft aan zijn verwondingen… Van kinderen blijf je af!
Vlaanderen – Zure buurvrouw ‘beveiligt’ muur met prikkeldraad tegen voetballende kinderen
Nog zo iets. Een mens wordt toch onverdraagzaam, he. Er is een groepje mensen die klacht indienen tegen spelende kinderen (dat al om te beginnen!). De kinderen worden door de rechter naar een ander speelterrein doorverwezen. Een van de buurtbewoners van dat nieuwe speelterrein is het daar niet mee eens en zet dan maar prikkeldraad op haar omheining om te vermijden dat kinderen zelf hun bal gaan halen als zij weigert die terug te geven. Als het speelpleintje voor onze deur mijn voeten uithangt, dan verhuis ik toch? Ik ga toch niet vragen aan de gemeente om dat daar terug weg te halen? het was er al voor we er gingen wonen! Als er een bal in onze tuin terecht komt, we leggen ze in het zicht van eventuele voorbijgangers in de hoop dat die komen bellen als ze hun bal herkennen. Zou dit mevrouwtje (ik beeld er mij een oud vrouwtje bij in) zelf (klein)kinderen hebben?
Vlaanderen – Spaarder verdient minder een spaarboekje dan overheid
Alles wat met politiek en overheid te maken heeft, maakt mij kotsmisselijk. Ik spreek mij hier verder niet over uit, want het enig wat ik eraan over hou is een maagzweer…
Buitenland – Mama na virale borstvoedingsfoto: “Ik deel gewoon de waarheid over moederschap”
Ik heb het artikel eens goed gelezen. Ze heeft zoveel gelijk, deze mama! Als ik op Instagram kijk, of eender waar, elke mama ziet er geweldig uit. Hun huis ligt er proper bij. Ze zien er altijd goedgezind uit, hebben nooit kleine oogjes (zelfs niet onder de hashtag #justwokeup of zoiets), bevlekte kleding, uitgelopen schmink, ongekamd haar… Ik wil eens de echte waarheid zien! Niet de Instagram waarheid! Want ik voel me naast al die supermama’s een echte slons… Onder welke hasthag lanceer ik het? Of bestaat het al?
Vlaanderen – Vrouw vermoordt man en stopt lijk in diepvriezer: jaar lang smoesjes verzinnen
Hier zit potentieel in voor een nieuwe aflevering van Kroongetuigen. Ik snap het niet! Ik ga er ook geen woorden aan vuil maken, maar ik snap het gewoon niet. Blijkbaar is het realiteit en geen fictie…

Zo kan ik nog wel even doorgaan. Misschien is het ook beter om deze krant uit mijn feed te verwijderen, want hoe vaak lees ik niet het volgende: Man slaat spin dood en dan gebeurt dit … Ik vraag me af waar ze hun journalisten halen. Het nieuws dat zij brengen heb ik al veel eerder op Twitter of Instagram gelezen. En dan plaatsen zij een artikel ‘BREAKING NEWS’.

Om mij dus een maagzweer te besparen, focus ik me liever op mijn eigen nieuws in mijn eigen bescheiden kringetje… Struisvogelpolitiek? Jazeker! Maar is het mij mijn gezondheid waard? Moet ik er mij per sé druk in maken? Ik kan het maar beter niet doen, kwestie van mijn humeur OK te houden.

Wat vinden jullie van het nieuws heden ten dage?

Liefs,
Me, Myself and We.

Doopsel Mauro – 26 augustus 2012

Zoals beloofd zal ik een fotoverslag brengen van het doopfeest van Mauro. Zo kunnen jullie zien hoe het  feestje in blauw-wit eruit zag. Vooral de ‘aankleding’ bevatte deze kleurcode. Ik vond het al geslaagd, maar door de foto’s kritisch te bekijken, heb ik nu pas gezien dat het nog beter kon.

De uitnodiging

Mauro in zijn kostuumpje.

In de kerk.

Kruisje geven.

Kuisje geven.

Overgieten met water.

De zalving.

Aansteken van de doopkaars.

Peter, mama, papa, Mauro, meter.

Peter tekent doopregister.

Meter tekent doopregister.

Papa tekent doopregister.

Mama tekent doopregister.

Volledig overzicht voor het feestgedruis binnenvalt.

De gedekte tafel.

Volledig overzicht voor het feestgedruis binnenvalt.

Overzicht tijdens het feestje.

Overzicht tijdens het feestje.

Overzicht tijdens het feestje.

Overzicht tijdens het feestje.

Overzicht tijdens het feestje.

Mama en Nathalie.

Oma en opa.

Oma en opa Limburg.

Mama en Mauro.

Papa, mama en Mauro.

Mauro met zijn meter en peter.

Het koud buffet.

Peter en Mauro. Persoonlijke boodschap werd bij deze foto gevoegd.

Meter en Mauro. Persoonlijke boodschap werd bij deze foto gevoegd.

Mama en Mauro. Persoonlijke boodschap werd bij deze foto gevoegd.

Papa en Mauro. Persoonlijke boodschap werd bij deze foto gevoegd.

De persoonlijke boodschappen was een idee van mij. Ik had wolkjes geknipt uit verschillende kleuren papier. Iedereen kreeg dan zo’n wolkje met de bedoeling daar een persoonlijke boodschap op te  schrijven voor Mauro. Iedereen moest dan ook individueel met Mauro op de foto zodat ik in het fotoboek een zwart-wit foto en een gekleurd wolkje kon kleven. Het eindresultaat in het fotoboek vind ik meer dan geslaagd!

Om voor de eerste keer een feestje te geven voor zoveel volk (twintig man) vond ik het wel geslaagd. Al zeg ik het zelf.

Liefs,
Me, Myself and We.
In dit verhaal ook gekend als De Feestneus (Meer info te verkrijgen via defeestneus@hotmail.com)

Plopsaland

Ik ga geen reclame maken, hoor. Het is gewoon een feit dat wij naar Plopsaland zijn geweest tijdens de voorbije paasvakantie. Op dinsdag 14 april was dit. Een doodgewone dag tussen het overlijden en de crematie van mijn opa. Ik kon mijn gedachten verzetten en dat heeft wel deugd gedaan. Hele dagen huilen omwille van zijn overlijden heb ik niet gedaan. Wordt dat dan verwacht? Ik denk van niet…

Hierbij volgt een verslagje van ons allereerste bezoek aan Plopsaland. We hebben onmiddellijk een abonnement genomen. Zo moeten we twee keer gaan en hebben we ons geld al terug verdiend. Zo hebben we ook een reden om regelmatig te gaan en doen we leuke dingen samen.

De ingang

Wachten aan de kassa

Met Bumba en papa op de foto

Met Bumbaloo op de foto

In de autootjes. Niet echt Mauro’s favoriet…

Met papa aan het wachten om bandweerman te spelen.

Brandweerman spelen.

Sandwichkes eten.

Sandwichkes eten.

Met mama in de luchtballon.

Bootje varen.

Met Stien Struis op de foto.

Over de hangbrug met papa.

Ilian ligt er ook maar bij…

Op de konijntjes met mama.

Selfie met Ilian.

In de eendjes met papa.

Met Kabouter Plop op de foto.

Selfie met Mauro.

Met Kabouter Lui op de foto.

Grote kleine jongen op de bank.

Laveren tussen de dansende fonteinen.

Bezoekje aan Mayaland.

Bezoekje aan Mayaland.

In de waterlelies met mama.

Met Bobo op de foto.

Op de Vliegende Fietsen met mama.

Op de Vliegende Fietsen met mama.

Wachten met papa aan de Jetski’s.

Op de Jetski met papa.

Met zijn allen in een bootje.

Met zijn allen in een bootje.

Met zijn allen in een bootje.

Mama, Ilian en Mauro.

Met Kaatje op de foto.

Met Piet Piraat en papa op de foto.

Het is gebleken dat Mauro niet echt een held is in al die dingen. Maar wij in feite ook niet zo. Toch gaan we binnenkort terug! Maar dan zonder Ilian. Want hij heeft er nog niks aan en wij kunnen met ons drie nergens in omdat er altijd iemand bij de koets moet blijven.

Door de foto’s te bekijken zie ik ook dat ik DRINGEND iets aan mijn figuur moet doen. Als ik genezen ben van deze maag-darmontsteking zal ik eraan beginnen.

Ik heb genoten van deze Plopsadag. Het is fijn je zoon alles te zien ontdekken, te zien reageren op alles. En ondanks het feit dat hij schrik heeft van alles, heeft hij geen enkele keer in zijn broek geplast. Dikke pluim voor onze flinke zoon!

Liefs,
Me, Myself and We.

My Precious Tag – About the Sweet Little Things in Life

Carolien heeft me een tag gegeven. Eentje die ik nog nooit ben tegengekomen! Dus bedankt daarvoor. Met behulp van deze tag moet je nadenken over 5 kleine dingen die een grote betekenis hebben/hadden in je leven. Een moeilijke, maar ik ga het toch doen! Want ik vermoed dat je er veel meer kan vinden dan vijf, eens je begonnen bent.

Mijn vijf kleine dingen met een grote betekenis

1. In bed kruipen als de kamer net gepoetst is en de lakens net ververst zijn. Zalig! Frisse, lekker ruikende lakens in een frisse, lekker ruikende kamer. Zalige nachtrust verzekerd!

2. Mauro die me ziet toekomen aan school, heel hard begint te roepen van ‘mama!’, breed lacht en naar me toe komt gelopen. Dan samen Ilian gaan halen die breed begint te glimlachen als die me ziet. Die jongens zijn alles in mijn leven! Samen met hun papa natuurlijk. Maar die is niet zo enthousiast als die me ziet. 🙂 Meestal komt die thuis na een lange en drukke werkdag en heeft hij nog werk te doen waardoor zijn hoofd nooit helemaal leeg is.

3. De zon die opkomt op weg naar het werk. Het maakt me instant goed gezind. Bij slecht weer loop ik er niet zo vrolijk bij en is mijn motivatie ver te zoeken. Een beetje zonneschijn maakt me gelukkig.

4. Het feit dat iedereen in mijn familie gezond is. Behalve een occasionele verkoudheid ofzo. Gelukkig zijn we tot nu toe bespaard gebleven van de enge ziektes en hopelijk blijft dat zo.

5. Een flesje cava of champagne, chips, nootjes, salami, kaas, tv-worstjes… Een simpel momentje om te aperitieven en het leven te vieren. Na de dood van een klasgenootje uit het lager onderwijs, ben ik dit beginnen doen. Als er iets is dat me tegensteekt, dan doen we dit. Dan vieren we het leven. Af en toe genieten van het hier en nu kan deugd doen.

Blijkbaar zijn het héél kleine dingen die ik in mijn hart sluit. Maar ik denk dat dat net de bedoeling is van deze tag. Deze tag mag ik doorgeven aan vijf andere bloggers. Die keuze zal nog moeilijk worden.
1. Life is a garden of Quotes
2. Trijnewijn
3. Beaunino
4. Madeleine
5. Sweet en Sassy
Voel je zeker niet verplicht, maar ik ben wel benieuwd.

Liefs,
Me, Myself and We.

Feestjes organiseren

Ik doe niets liever! Ik vind dat elke reden goed is om een feestje te geven, dus er eentje organiseren is geen straf voor mij. Integendeel! Via mijn Instagramaccount kunnen jullie al kennis maken met het doopfeest van Ilian. Een uitgebreid verslag zal er ook wel volgen, eens ik de foto’s in mijn bezit heb. Ik vond het een geslaagd feestje met als kleurenthema beige en groen. Oooh! Ik kijk zo uit naar het moment waarop ik het fotoboek kan maken en opnieuw een warm gevoel krijg vanbinnen bij het zien van de foto’s…

Een volgend feestje staat al op de planning. De derde verjaardag van Mauro is in aantocht. Op 2 juni wordt hij dus 3. Drie jaar al?? Wat vliegt de tijd toch… Ik had hem daarnet voor de eerste keer gesproken aan de telefoon en ik stond ervan versteld hoe vlot en foutloos hij antwoordde op mijn vragen. Via telefoon klinkt dat toch nog net iets anders dan in het echt… Wat worden ze toch zo snel groot… *droomt even weg*

Om terug te komen op dat verjaardagsfeestje: ik heb weer een thema gevonden dat ik helemaal ga uitwerken, van uitnodiging tot versiering en zelfs de taart. Deze keer zal het Kabouter Plop worden. Ik werk altijd met thema’s… Doet er mij trouwens aan denken om eens blogjes te wijden aan verjaardag 1 (ballonnen) en 2 (Bumba) en aan doopfeest 1 (blauw en wit). Staat op mijn to do lijstje, folks!

De uitnodging is in elkaar gestoken. Als ze goed wordt bevonden door het Ventje, dan kan de massaproductie en de distributie beginnen. Ik zal dan ook een exemplaartje hier zetten, maar misschien na het feestje… In feite heb ik nog maar een goeie maand om alles te regelen. Ik zal maar eens beginnen met kijken waar ik allerlei dingen op de kop kan tikken voor een vriendenprijsje. In plaats van kartonnen bordjes te kopen met de afbeelding van plop op, kan ik er gewoon witte kopen en zelf een plopmuts op tekenen? Ik weet het niet goed, maar is wel iets budgetvriendelijker, denk ik. Om een tekening met porseleinstift op een bord te zetten en dat dan te bakken… Dat zie ik ook wel zitten, maar dat gaat er dan weer niet meer af… Nog veel dingen om over na te denken zo te zien!

Dit jaar staat er zeker nog een feestje op de planning. “Wij worden 60”. Het is te zeggen: het ventje en ik springen elk op tram 3, met anderhalve maand verschil, en samen worden we dus 60. Daar heb ik al wilde ideeën over, maar die zal ik een andere keer met jullie delen.

Liefs,

Me, Myself and We.
(In dit verhaal ook gekend als De Feestneus. Meer info te verkrijgen via defeestneus@hotmail.com)

WE 300 – Verdelen

Tachtig jaar. Het is een gezegende leeftijd.

Ik wacht op mijn zoon, kleinkinderen en zelfs achterkleinzoon! Die gaan langskomen om samen met mij mijn verjaardag te vieren.

Ik hoor een auto naderen. Mijn hart maakt een sprongetje. Ik ga aan het raam staan en zie een auto voorbijrijden. Neen, het zijn zij niet… Jammer. Ik ga terug in de zetel zitten wachten. Ik kijk op de klok. Het is al elf uur. Ze gingen toch komen tegen de middag? Dan wordt het wel tijd!

Ik hoor weer een auto. Ik blijf zitten. Ik hoor die auto vertragen. Zou ik het toch proberen? Ik kijk stiekem door het venster. Ja! Ze zijn daar! Oh wat ben ik blij! Ik ga naar de voordeur en doe die open. Ze stappen uit. Ik strek mijn armen uit naar mijn zoon en schoondochter. Wat ben ik blij! Ik geef hen drie kussen. Mijn kleindochter en haar man lopen erachter. Ook zij krijgen drie zoenen. Mijn achterkleinzoon is ook van de partij. Die komt op mij afgelopen en zegt “Dikke knuffel geven!”. Mijn kleinzoon en kleindochter komen ook binnen. Ze hebben een grote doos meegebracht.

Ik ben zo gelukkig dat mijn familie zo ver komt rijden om samen met mij mijn verjaardag te vieren! We gaan aan tafel zitten met een vers gezette pot koffie. Uit de doos komt een grote taart! Tachtig kaarsjes worden aangestoken. De taart komt naar me toe, met die tachtig brandende kaarsjes.

“Blaas ze maar uit, oma. Doe een wens.” en ik blaas de longen uit mijn lijf. Iedereen applaudisseert. De taart wordt aangesneden. Iedereen krijgt een stukje. De taart is overheerlijk! Zou ik mijn wens delen met mijn familie of niet?

Na een tijdje gaat iedereen naar huis.

Voor mij de ideale gelegenheid om mijn wens te laten uitkomen…

– – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – –

300 WE is een schrijfopdracht van Plato. Schrijf een verhaal van 300 woorden waarin een bepaald woord – ditmaal verdelen – niet voorkomt. Meer bijzondere, mooie en ontroerende verhalen vind je op: http://platoonline.wordpress.com

Sociale media

Het is iets leuks, al dat ‘sociaal contact’ allerhande. Maar is het wel zo sociaal dat ik constant met mijn Iphone in mijn hand zit en naar die virtuele wereld en vriendschappen kijk en de echte links laat liggen? Neen, niet echt.

Lilith, de dame achter de superfijne blog Tales from the crib, heeft me in feite doen nadenken door haar blogje in november vorig jaar. Sinds dan ben ik ook aan het nadenken geweest om te stoppen met facebook. Er stond alleen maar nonsens op. Familie zag mijn kinderen alleen via dat medium. Ik voelde me geviseerd en niet meer op mijn gemak. Als ik iets aan het doen ben op Iphone of Ipad heb ik al de gewoonte aangeleerd om de camera met één vinger te bedekken. Enfin. Ik werd er niet vrolijk van. Veel gezaag en geklaag en geslijm (“oooh! Zo’n schatje! Ik kijk ernaar uit om hem vast te pakken.” maar in real life heb ik nog geen telefoontje gehad om hem te komen bezoeken, hoor.) Ik weet ook dat ik dat zelf heb uitgelokt, maar de reactie “ja, ik heb het gezien op facebook” vond ik hatelijk. Op twitter ben ik ook actief, maar toch nog in mindere mate. Daar stoor ik me ook minder aan de dingen, maar de meerwaarde heb ik nog niet echt ondervonden.

Gisteren heb ik de knoop doorgehakt. Mijn facebookaccount werd gedeactiveerd. Ik heb een aantal mensen via sms ingelicht. Andere persoonlijk (mijn medestudenten bijvoorbeeld). Telefoonnummers en e-mailadressen werden uitgewisseld. Persoonlijk contact is toch duizend keer leuker!? Als iemand mijn kinderen wil zien, dan moeten ze maar bellen of smsen of mailen om af te spreken. Twitter kan snel volgen, omwille van het gebrek aan de meerwaarde ervan.

Ik ga echt moeten afkicken. Ik wist niet dat ik zo verslaafd was, tot ik alles verwijderde. Ik moet alleen nog eens nagaan hoe ik een gedeactiveerde account ook definitief kan verwijderen. Enfin. Zorgen voor later. Instagram blijf ik wel gebruiken. Dat is zo eens iets anders om met foto’s te communiceren dan voornamelijk met tekst.

Soit, ik zal jullie binnenkort wel kunnen zeggen wat ik met de vrijgekomen tijd allemaal kan aanvangen. Mijn mama reageerde alleszins positief en zei dat ze zo’n beslissing alleen maar kan toejuichen. Zelf is ze wel vrij actief op facebook, vooral met liken en reageren, maar misschien volgt ze mijn voorbeeld nog? In elk geval: ieder moet voor zichzelf uitmaken wat die wil en doet. Ik ben (voorlopig) blij met mijn beslissing.

Er bestaat een naam voor het syndroom “schrik om iets te missen” (alleen ben ik die naam compleet vergeten). Het kan inderdaad zijn dat ik iets later ga vernemen dan een ander. Maar als ik niet belangrijk genoeg ben om een sms of mail naar te sturen, dan is die vriendschap dat toch ook niet? In elk geval. Ik zal het wel snel genoeg ondervinden.

Liefs,

Me, Myself and We.

Hypocriet gedoe

Sinds gisteren ben ik terug aan het werk. Gelukkig scheen het zonnetje al toen ik om kwart voor zeven in mijn auto stapte. Dat maakt het toch ‘draaglijker’ om op de baan te zijn. Al bij al viel mijn eerste werkdag wel goed mee.

Die vier maanden verlof zijn voorbij gevlogen! Ongelooflijk waar de tijd naartoe gaat… Jammer maar helaas heb ik mijn laatste week verlof in mineur moeten afsluiten.

Jullie kennen het verhaal van mijn opa een beetje? Jullie kunnen het hier nalezen. Ik had de week voordien, de week na Pasen dus, gedroomd dat mijn mama me gebeld had om te zeggen dat opa vertrokken was. Ik heb nog gevraagd ‘waar naartoe?’ maar dat was een redelijk domme vraag. Ze bedoelde – in mijn droom – dat hij gestorven was. Ik had haar gevraagd dat als de moment daar is in real life, dat ze het dan ook zo moest verwoorden…

Zaterdagochtend, 11 april, 8u30. Telefoon van mijn mama. In het echt deze keer. “Opa is vertrokken” zei ze. Ik moest niet vragen ‘waar naartoe’. Ik wist het. Ik vroeg of ik ook moest oprijden naar Limburg, maar dat vond ze niet nodig. We zitten met nog kleine kinderen en het is dan minstens voor twee uur dat ze in de auto zitten. Een enkele rit. Dus ik bleef thuis, helemaal van slag.

’s Avonds bij de buren gaan eten. Ik hield me sterk. Maar toen mijn mama belde met de details over de begrafenis, dan kreeg ik het toch moeilijk. Ach…

Zondagmiddag zijn we gaan BBQen bij goede vrienden van ons. Ook daar hield ik me staande. In de namiddag naar mijn ouders gegaan. Eventjes gebabbeld. Samen gegeten. Dan te voet een ijsje gaan eten.

Maandag hebben we niks speciaals gedaan, behalve wat rondgehangen thuis. Van de jongens genoten. Van het goede weer ook.

Dinsdag zijn we een dagje naar Plopsaland geweest. Ik was blij, want ik heb intens genoten van kleuterzoon die alles ontdekte en kon mijn gedachten even afleiden. Later volgt hier een uitgebreider verslag van, inclusief foto’s.

Woensdagnamiddag zijn we naar Limburg vertrokken. Om vijf uur waren we daar. Iets gegeten met mijn ouders, oma, broer en zus. Dan een laatste groet gaan brengen aan mijn opa. (Ik vind dat zo’n rare uitdrukking, want in het leven ‘groette’ ik hem ook niet. Zoiets… Snap je?) Ik ben zoooo blij dat ik hem nog is heb gezien, hoewel het niet lang geleden was. Ik heb hem gezegd dat ik hem graag zie. Ik heb een beetje geweend. Ik heb er vooral ook op gelet dat kleuterzoon opa niet zou zien.

We zijn op hotel gegaan. Mijn zus en ik zaten op haar kamer, met kleuterzoon. Die sliep bij haar in bed. We hebben onze ‘vertellingen’ voor donderdag tijdens de uitvaartliturgie geoefend. We hebben nog een paar aanpassingen gedaan zodat het echt ons verhaal was. Kleuterzoon sliep niet zolang wij aan het praten waren. Van zodra ik even naar beneden ging om het Ventje en babyzoon te begroeten, viel kleuterzoon direct in slaap.

Donderdagochtend ontbijt genomen in het hotel. Om kwart voor tien zijn we vertrokken naar de kerk. Met kleuterzoon op de arm nog eens langs opa geweest. Dan het rijtje zonen en schoondochters afgelopen om te condoleren, hoewel ikzelf ook veel verdriet had en waarschijnlijk nog duizend keer meer dan mijn tante. Mijn neef en nichten (volwassen mensen, by the way. De jongste is 21.) die ik bijna nooit zie, waren daar ook. Ze stonden naast elkaar op een rij. Wij gingen erbij staan zodat we een soort cirkel vormden. Mijn oudste nicht vond niet beter dan met haar rug naar ons te gaan staan en ons voor dood te negeren. Ach wat…

We liepen dan allemaal achter de kist naar voor. Mijn oma op kop, met drie van haar vier zonen achter zich en dan wij, de kleinkinderen. Het was een korte dienst. Een mooie dienst. Met mooie liedjes (‘Laat me alleen met al m’n verdriet’ van Rita Hovink, ‘Jefke’ van Della Bosiers en ‘De vogel’ van Tim Visterin.) Er was geen communie, er waren wel verhalen. Verteld door mijn zus en mij. Ik had het moeilijk en heb staan snikken in de microfoon voor heel de kerk. Maar ik heb me herpakt en ben verder gegaan met mijn verhaal.

Na de dienst was er een koffietafel. Wij (mijn ouders, broer en zus en hun lieven) zaten mee aan de tafel waar mijn oma zat. De lieven van mijn broer en zus waren erbij, want ze stonden op de doodsbrief. Mijn nonkel, tante en hun drie kinderen gingen twee tafels verder zitten. Mijn tante stond erop dat de namen van de lieven van hun dochters op de doodsbrief stonden want “dan hadden ze een dag congé”. Haar letterlijke woorden!! Mijn ouders hebben er dan op gestaan dat de lieven van hun kinderen ook op de brief kwamen te staan. Het erge aan heel dit congé-verhaal is dan nog dat er één van die lieven niet aanwezig was! Waarom moest die dan een dag congé hebben? Daar begon het al mee, mijn afkeer ten opzichte van dat gezin.

Na de koffietafel wilde mijn oma naar huis gaan. Wij gingen met haar mee en besloten om de gekregen kaartjes samen te lezen. Mijn tante, nonkel en nest (neen, niet rest. Ik heb namelijk géén respect voor die mensen omdat zij dat ook niet hebben.) besloten naar Brook te gaan, vier km verder. We moesten hen bellen als opa terug was van het crematorium om naar het kerkhof te gaan. We hebben dat dan ook gedaan, want opa werd bijgezet in de muur.

Er werd nog iets verteld door de begrafenisondernemer. Mijn nichten en neef stonden elkaar te knuffelen tijdens die uitleg, net of ze droegen al het verdriet van de wereld met zich mee. Mijn nonkel droeg de urne, zijn kinderen liepen gearmd erachter. Ik zeg het je: één grote cinema en toneel! De urne werd dan bijgezet in de muur. We bleven nog even staan. Laatste keer ‘ik zie je graag’ gezegd. Dan terug naar mijn oma thuis. Maar je moet niet denken dat die jeugd meeging, hoor! Neen, die gingen naar huis. In plaats van degelijk afscheid te nemen van oma, werd de deur van de auto opengetrokken waar oma zat en werd er gezegd “wij zijn weg, he”. Mijn tante en nonkel zijn wel nog meegeweest.

Ooooh! Wat een hatelijke dag! Ik zeg niet dat we de beste vriendjes moesten zijn, maar een beetje respect en geen totale negatie kon geen kwaad. Ze wilden tijdens de koffietafel ook met Mauro ‘spelen’. Ik heb ervoor gezorgd dat dat niet kon gebeuren. Geen sprake van dat ik hen met mijn kinderen zou laten paraderen.

Ik kan je met het hand op mijn hart zeggen dat heel dat gezin in mijn achting wreed gedaald is. Ik minacht ze zelfs en heb totaal geen respect voor hen door hun gedrag. Ze oogsten wat ze zaaien en voor de rest hoef ik die nooit meer van mijn leven te zien, hoor. Ik ga ze niet missen.

Ik vraag me wel af wat opa zou denken van heel die toestand. Gelukkig is mijn oma nog bijdehand genoeg om te weten wat ze aan wie heeft. Ik zie haar oprecht graag. Net zoals ik opa oprecht graag zag. Ach… Hypocrisie. Het bestaat overal, zelfs op de meest triestige dagen.

Liefs,

Me, Myself and We.

Het doopsel

Zondag 5 april is alweer voorbij. Pasen, maar ook het doopsel van onze jongste zoon. Het was echt Ilian zijn dagje. Hij stond in het middelpunt van de belangstelling. Hij werd geknuffeld, vastgepakt, gezoend… Ik had ook weer aan iedereen de opdracht gegeven om een persoonlijke boodschap te schrijven voor hem. Deze keer op vlinders. Er staan weer mooie dingen tussen! Die boodschappen in combinatie met de individuele foto’s (iedereen apart met Ilian op de foto). Het gaat weer een prachtig fotoboek worden!

Ik moet zeggen: het was geslaagd. Via instagram kunnen jullie al foto’s zien van de sfeer (de gedekte tafel, mijn eigen gemaakte centerpieces…).

Ik heb er wel wat complimentjes over gekregen. Dat maakt me wel blij. 🙂 Ook was iedereen aanwezig die ik er bij wilde hebben, behalve mijn opa dan. In gedachten was hij er wel bij. Ook ben ik mijn ouders heel dankbaar dat ze mijn oma zijn gaan halen zodat zij er ook kon bijzijn. Ze is 81 en woont in het verre Limburg. Op eigen houtje geraakt ze hier niet. Dus ik ben mijn ouders heel dankbaar dat ze hun tijd hebben willen opofferen om eventjes over en weer te rijden.

Het eten was lekker. We hadden BBQ aan huis besteld. De traiteur bracht alles mee. BBQ-toestel, slaatjes, brood… Alles was lekker (behalve dat toestel dan, daar heb ik niet van gegeten). Nadien was er taart.

Ik ben zeer benieuwd naar de foto’s! Een goeie vriendin is fotograaf en daar profiteer ik graag van. Ze gaat me in de zomervakantie alle foto’s bezorgen (die dan lichtjes bewerkt zijn). Ik kijk er al zo naar uit, want op Facebook had ze een voorsmaakje gezet (onbewerkt) en die vind ik al prachtig! Dat belooft!

De opkuis is ook helemaal gedaan. Behalve nog wat versieringen, maar dat stoort niet.

Nu komt mijn werkhervatting wel heel dichtbij… Twee weken fulltime, nadien op woensdag thuis. Ik kijk er al naar uit! Ohja, vanaf dan begint er ook een kuisvrouw… Zo kunnen we in de weekends tijd maken voor onze zonen in plaats van voor ons huishouden… Ik ben wel benieuwd of ik tevreden ga zijn… Ach, wat ik zelf niet hoef te doen is mooi meegenomen, niet?

Liefs,

Me, Myself and We.