Doelen voor 2019

Blijkbaar heb ik vorig jaar een doelenlijstje geschreven. Niet dat jij er benieuwd naar bent, maar voor mezelf is het wel eens leuk om te kijken hoe het met die doelen, oftewel voornemens, gegaan is.

In 2018 waren dit mijn doelen:

• een bachelorproef schrijven
• afstuderen
• een opkuis houden in mijn digitale foto’s en daar fotoboeken van maken

Die bachelorproef is gelukt. Alleen was ik een beetje teleurgesteld in de punten die ik daarvoor kreeg, namelijk een 13/20. Maar al bij al hangt dit toch wel samen met dat tweede doel.

Ik ben afgestudeerd geraakt! Ook fijn om te weten. En zelfs met onderscheiding. Hoe ik dat gedaan heb, is mij een raadsel, maar het is gelukt en ik ben er onnozel weg super fier op.

Die opkuis houden in mijn digitale foto’s en de fotoboeken maken is deels gelukt. Ik ben klaar tot en met 2016. Ik heb dus nog 2017 en 2018 te “behandelen”.

Voor 2019 zijn dit mijn doelen:

• digitale foto’s van 2017 en 2018 opkuisen en fotoboeken van maken
• een nieuwe eetplaats kopen
• ons huis rommelvrij, luchtig en leeg maken (KonMari-methode)

Ik heb met kerst een e-reader gekregen van Het Ventje, hoewel ik fan blijf van papieren boeken. Maar ik had het boek Opgeruimd! van Marie Kondo alleen als e-book gekocht. Op de iPad heb ik het nooit helemaal uitgelezen, maar nu op de e-reader heb ik het bijna in één keer verslonden. De zin om aan ons huis te beginnen is groot! Joy van dezelfde schrijfster ben ik ook aan het lezen.

Ik heb in een “colère”, hoewel er van kwaadheid ofzo geen sprake is, alle kleren uit mijn kleerkast gehaald en op mijn bed gelegd. Marie Kondo zegt wel om alles op de grond te leggen, maar ik leg dat liever op bed. Dat is dus het eerste wat ik doe: mijn kledingkast leeghalen, wegdoen waar ik niet blij van word, herschikken op haar manier in de schuiven die ik nu niet gebruik zoals het hoort. Ik ben nu al zeer benieuwd naar het eindresultaat.

Vermits er op mijn doelenlijstje ook een nieuwe eetkamer staat, moeten eerst alle kleren opgeruimd worden voor we aan de inhoud van de kasten van de eetplaats kunnen beginnen. Hoewel mijn boeken en paperassen normaal gezien eerst moeten gebeuren, maar dat zien we nog wel. Meteen de korte pijn zegt ze, maar ik heb ook nog schoolwerk te doen en dat gaat nu heel even toch nog voor. We zien wel…

Heb jij nieuwe doelen voor 2019? Of zijn het dezelfde als voor 2018? Hoe is het daarmee gegaan? Of zijn doelen voor jou niet hetzelfde als voornemens?

Liefs,
Me, Myself and We.

Een nieuw jaar, een nieuw begin

2018 is voorbij. 2019 is begonnen. Nog 81 jaar en we zitten aan het jaar 2300! Hoe gek!

Dit jaar word ik 34. In 2029 word ik 44. In 2039 word ik 54. In 2049 word ik 64 en in 2050 word ik 65! Hoe gek zijn die jaartallen? Ik kijk liever niet te ver vooruit, want de tijd vliegt.

Soms betrap ik mezelf erop dat ik niet meer in kalenderjaren reken, maar in schooljaren. Zeer lastig voor mensen die niet in het onderwijs staan. Ik heb dat zelf ook mogen ervaren. En toch is het sterker dan mezelf.

Van dit schooljaar is het eerste trimester voorbij gevlogen! Maar in kalenderjaren zijn dat in feite de laatste vier maanden van het jaar die voorbij zijn gegaan. Zie je hier de verwarring? Het eerste trimster van een schooljaar is eigenlijk de laatste periode van een gewoon kalenderjaar. Raar, toch?

Om terug te komen tot de kern van de zaak: ik heb nog geen ene seconde spijt gehad van mijn beslissing om les te gaan geven. Integendeel! Ik heb echt het gevoel dat alles op zijn plooi is terecht gekomen. Dat ik in mijn plooi ben gevallen.  Dat ik eindelijk doe wat ik doodgraag doe. Met geen pen valt te beschrijven hoe zielsgelukkig en apetrots ik ben dat ik ben blijven doorzetten. Dat ik mijn droom per se wou verwezenlijken.

Aangezien ik tot nu toe, na dat eerste trimster, nog geen enkele negatieve (behalve eens een halve opmerking waar ik uit kan leren en iets wat de zender dacht en dan heeft moeten aanpassen) commentaar heb gekregen, ben ik echt blij. Dit was trouwens een vervangingscontract voor een bevallingsverlof, dus in principe keer ik na de kerstvakantie niet terug.

Maar…

Er is een andere dame die ook Nederlands geeft die na de kerstvakantie in bevallingsverlof gaat. Ik heb de kans gekregen mij nogmaals te bewijzen, want ik mag in dezelfde school blijven. Weliswaar met een ander uurrooster en andere klassen, maar mannekes… Zo blij dat ik ben! Nu komen er ook 5 uur mavo bij, wat binnen mijn vak PAV valt. Ideaal dus. Deze opdracht loopt tot aan de paasvakantie.

Een relaxte kerstvakantie is al ver over de helft. Nu begint het voorbereiden voor de eerste week na de vakantie. Ik heb er zoveel zin in!

Dit is dan voor het tweede trimster van het schooljaar, maar voor de eerste drie maanden van het nieuwe kalenderjaar.

Wat staat er nog op de planning in 2019? Een doopsel in januari, drie communiefeesten in mei waaronder eentje van onszelf (allez, van onze oudste zoon) en in juni en juli twee trouwfeesten. We weten weer wat doen dit jaar…

Ohja, als je graag foto’s ziet van wat me zoal bezig houdt, je kan me volgen op Instagram.

Hoe gaat het met jou? Heb jij ook mooie vooruitzichten voor het jaar 2019?

Liefs,
Me, Myself and We.

Al een maand geleden

Al een maand geleden werd onze kleinste man al drie jaar. De tijd vliegt echt. Het is ongelooflijk. Drie jaar al. Maar soms kan hij toch nog zo klein zijn… Hij kan dan echt komen kroelen als een baby, een tutje vragen op een zeer zielige manier… Knuffelen doet hij als de beste. En als hij ’s morgens bij ons in bed komt liggen, dan streelt hij zo lief en zachtjes over mijn wang. Hij is zo lief, maar langs de andere kant zou ik hem soms achter het behang willen plakken.

Mauro zijn derde verjaardag was in het thema Kabouter Plop. Pas vanaf zijn vierde verjaardag mocht hij zelf kiezen. Ik ben een mama die van het principe is: wat de ene krijgt, krijgt de andere ook. Vooral ook omwille van het feit dat Mauro enorm veel beseft en hij zich jaloers durft gedragen. Ik ben er echt van overtuigd dat ik ze gelijk behandel en ik streef daar ook naar. Soms is dat wel vermoeiend, maar ik heb het er voor over.

Mauro zijn derde verjaardag in thema Plop? Die van Ilian ook dan. Maar er was nog zo weinig decoratiemateriaal van te vinden! Ondanks de twintigste verjaardag van die kabouter. Niks te vinden in de winkel. Ik heb dan maar met nog wat restjes van Mauro zijn feestje iets geknutseld en me op die kleuren gebaseerd voor de rest van de decoratie. Ik heb ook voor het eerst een slinger gemaakt van heel het eerste levensjaar van Ilian. Elke maand werd er een foto gemaakt en zo werd er dan een jaar opgebouwd. Alleen jammer dat hij verkeerd geplakt is en van rechts naar links ‘te lezen’ is. Ik zal daar niet goed over nagedacht hebben… Tegen Mauro zijn volgende verjaardag moet ik dat van hem ook hebben. Dan kan die slinger elk jaar boven water komen. Maar ik moet eens nadenken over een gemakkelijker en lichter exemplaar. Die van Ilian is behoorlijk ‘zwaar’. Dus als je een idee hebt hoe ik dat het best kan doen of waar ik dat eventueel zou kunnen bestellen, dan hoor ik het graag.

Zoals bij ons de gewoonte is, gaven we eerst taart, gevolgd door soep en pasta met bolognaisesaus. Lekker gemakkelijk. Wel veel afval, maar minder afwas. Het is maar waar je je prioriteiten legt… Koffie werd uiteraard niet in kartonnen bekers geschonken. Ik heb nog een beetje fatsoen hoor.

Hieronder foto’s van de versieringen, de mise-en-place, de taart en het feestje.

Ilian heeft genoten van zijn feestje en de cadeautjes, net zoals de gasten zelf ook genoten hebben. Althans, dat hoop ik. Ondertussen ben ik uiteraard al aan het nadenken over Mauro zijn volgende verjaardag, maar daar hebben we nog tijd voor.

Nu moet ik wel toegeven dat het ophangen van de versiering beduidend langer geduurd heeft dan ik dacht. Ik denk dat dat net zolang duurde als het eigenlijke feestje geduurd heeft. Als die krulletjes en spiralen en tierlantijntjes… Na het feestje is de versiering van Plop ook naar de kamer van Ilian gegaan. Zo heeft hij nu een jaar lang een Plop kamer.

Vind je het eigenlijk wel leuk om onze feestjes te zien? Of verveel ik je daar alleen maar mee?

Liefs,
Me, Myself and We.

Let’s kick some ass in 2018 !

2018 is al goed op gang. De jaarwisseling hebben wij rustig gevierd. Ik denk dat we rond halfdrie in ons bed lagen. Op het gemakje, toch? Samen met de buren lekker eten, de kindjes die samen spelen, iets drinken, beetje zot en onnozel doen, maar toch nog ernstige gesprekken. Voor mij hoeft dat niet meer te zijn.

Ik zou je gerust nog het beste willen wensen voor het nieuwe jaar, maar ik vind dat zo raar om te doen. Note to myself: volgende jaarwissel een bericht inplannen waarin dit gebeurt en die laten publiceren op 1 januari 2019.

Bon, ik ga voor mijzelf even de doelen voor het nieuwe jaar oplijsten. De dingen die ik wil doen en bereiken dit jaar:

• een bachelorproef schrijven
• afstuderen
• een opkuis houden in mijn digitale foto’s en daar fotoboeken van maken

Je denkt nu misschien: is het alles? Neen, hoor. Er zijn nog veel kleinere doelen, maar mijn tijd is nu te beperkt om ze allemaal met jou te delen. Dit zijn de grootste, want de foto’s die ik moet opkuisen gaan over een tijdsperiode van minstens vijf jaar, als het niet meer is.

Ergens tussendoor wil ik ook leren handletteren en tekenen om mijn Bullet Journal mooi te krijgen. Hoewel het niet zozeer een planningsmethode is voor mij. Eerder een verzamelmethode voor alle collecties die we in huis hebben en halen. Gaande van strips over boeken naar dvd’s… Ook hou ik hier de verjaardagsfeestjes van de kinderen en de to do’s voor elk feestje in bij. Indien je meer wil zien, zal ik misschien wel eens een blogje wijden aan mijn eigen Bullet Journal.

Voor nu kruip ik terug met mijn neus in de boeken en hoop ik regelmatiger terug iets te schrijven.

Wat zijn jouw doelen voor het nieuwe jaar?

Liefs,
Me, Myself and We.

Kerst 2017

Ik dacht dat ik dit jaarlijks postte, maar dat blijkt niet zo te zijn. Mijn vorige kerstsfeer dateert al van 2015! Twee jaar geleden dus… Oepsie. De tijd gaat toch vlug, he.

Ondertussen staat onze kerstboom voor dit jaar ook al. De luiertafel die al vijf jaar in dit lege hoekje stond heb ik uit elkaar gehaald en naar de zolder gedragen. Hopelijk komt die niet meer terug. Plaats voor de kerstboom dus! Ik heb ondertussen kerstversiering in allerlei kleuren. Dit jaar heb ik gekozen voor de combinatie rood-wit-zilver. Ik denk dat het tien jaar geleden is dat er iets roods in onze kerstboom kwam. Tijd voor herhaling dus, me dunkt.

Leeg trekt ze op niks natuurlijk. Dat is ook maar normaal denk ik. Alle versiering naar beneden halen vraagt veel over en weer geloop van het gelijkvloers naar de zolder en terug. Het Ventje denkt dat ik 7 kerstbomen kan versieren met de versiering die wij hebben. Elk jaar koop ik een beetje bij. Maar nu mag ik niet meer… Allez, het komende jaar toch.

Naast de standaard-kerstballen hang ik altijd een paar eye-catchers in de boom. En de lichtjes? Die knipperen! Maar net niet hard genoeg om er dol van te worden.

Ik probeer ook om zo weinig mogelijk versiering op de kasten te zetten. Zelfs door het jaar probeer ik minder en minder op de kasten te zetten. Te veel is nooit goed, natuurlijk. Maar zo maak ik wel plaats voor de kerstversiering en staat er alleen kerstmis op onze kast te blinken.

Ons keukenraam biedt ook altijd wel perspectief. Grote kandelaars en veel lichtjes, daar hou ik van. Kerst is toch het feest van het licht, of zie ik dat verkeerd?

En zo is het einde van dit jaar ook bijna in zicht. De laatste maand is ingegaan. Nog drie weken les, dan de feestdagen overleven en dan de examens.  De kerstvakantie wordt dit jaar ook mijn laatste blokvakantie. Eindelijk.

Staat jouw kerstboom al?

Liefs,
Me, Myself and We.

Zandsculpturenfestival

In augustus sturen wij Ilian op woensdag niet naar de crèche. Hij gaat dan normaal gezien een halve dag, maar we vinden het zonde om Mauro uit zijn bed te kegelen om Ilian weg te brengen voor vier uurtjes… Vandaar dat we beslist hebben dat Ilian op woensdag thuis blijft, met Mauro en mama.

Ik probeer dan om leuke dingen met hen te doen. Vorige week gingen we naar Planckendael. Gisteren zijn we naar Oostende gereden voor het zandsculpturenfestival. Ik was sowieso van plan hier eens naartoe te gaan en heb ineens ook van de gelegenheid gebruik gemaakt om Mauro in Bredene, bij zijn meter, af te zetten voor een paar dagen logeren. Iedereen happy en ik ben op donderdag en vrijdag alleen thuis zodat ik goed kan doorwerken.

Op de website van zandsculpturenfestival heb ik gelezen dat foto’s alleen voor eigen gebruik mogen dienen. Vandaar dat ik hier maar een kleine selectie laat zien. Ook had ik daar gelezen dat je korting kreeg met je fun-kaart, je delhaize-kaart of lerarenkaart. Kun je je nu voorstellen dat ik mijn fun-kaart ben vergeten afgeven en dus de volle pot heb betaald? Dom, he? Ach. Persoonlijk vond ik het veel geld (€8 voor Mauro, €12 voor mij, gratis voor Ilian) voor wat het was. Ik begrijp dat er veel werk kruipt in deze speciale zandkastelen (zo heb ik dat toch proberen uitleggen aan Mauro), maar er waren er al een aantal waar het zand begon af te brokkelen. Ik heb dus één goede raad voor wie er ook eens naartoe wil gaan: ga onmiddellijk nadat het is opengegaan. Zo heb je echt nog volledige zandsculpturen.

We waren thuis vertrokken om 11uur. We waren pas om 12u45 geparkeerd op de Visserskaai in Oostende (daar heb ik geen lift gevonden, dus met de buggy boven de grond geraken en nadien terug aan de auto is een hele onderneming!). Er was een beetje file… We moesten nog geen honderd km rijden, he! En dan zo lang in de auto zitten… Pfff…

We zijn dan direct een croque monsieur gaan eten in een zeer kitscherig etablissement. Prulletjes, lampjes, krulletjes, beeldjes… En allemaal het liefst zo kitsch mogelijk. Ach, de kinderen waren braaf, de croque was eetbaar (wel weinig groentjes om een croque met groentjes te vragen en daar dan bijna het dubbele voor te betalen) en we konden naar toilet gaan.

Na het eten moesten we niet ver stappen naar het Zeeheldenplein om de zandsculpturen te bekijken. Daarna eventjes op de pier en de dijk gewandeld en een pannenkoek/wafel gegeten. Rond twintig na vier waren we dan bij de meter van Mauro waar we nog gezellig op het terras hebben gezeten en een beetje hebben  gebabbeld, foto’s van de trouw bekeken…

En nu zit mijn pauze erop en ga ik terug in de boeken vliegen. Het laatste hoofdstuk van relationele en seksuele vorming. Weet je dat ik zelfs op schema zit? Ik ga relax mijn herexamens tegemoet, maar misschien ook te relax?

Liefs,
Me, Myself and We.

 

 

 

Planckendael

Blijkbaar wordt het een jaarlijkse gewoonte, ofzoiets. Een bezoekje brengen aan het dierenpark Planckendael. Vorig jaar zijn mijn mama en mijn zus mee geweest. Het jaar daarvoor was het met een vriendin en haar dochtertje.

Dit jaar had ik een vriendin meegevraagd die het een beetje moeilijk heeft thuis. Ik dacht dat ik haar kon plezieren door een dagje haar gedachten te verzetten, maar ze kon niet mee. Ik ben dus alleen gegaan, met de kinderen uiteraard.

 

Dit jaar was er ook een tijdelijke ‘tentoonstelling’ van dieren gemaakt uit legoblokjes. Omdat Mauro er zo gek op is, wou ik hem die vooral ook tonen. Dat doet er mij trouwens aan denken dat ik wel eens naar Legoland in Denemarken wil gaan, of anders wachten tot Legoland Nederland open gaat… Bon, ik wijk weer af.

We hebben geluk gehad met het weer. Ik vreesde het ergste, maar kreeg het beste. Mauro werd na Planckendael bij zijn oma en opa afgezet, die daar op een boogscheut vandaan wonen, om er te blijven logeren tot vrijdag. Zo heb ik in de dag vrij (mits Ilian in de crèche zit) om mij voor te bereiden voor mijn tweede zit.

Het was een fijne dag. Ik heb ze schandalig verwend: frietjes, een ijsje, schmink… Maar ach. Ik geniet er zelf van, dus waarom niet?

Ik denk niet dat ik volgend jaar terug zal gaan. Drie jaar op rij is goed genoeg. Het wordt tijd voor iets anders. Ik heb nog een heel jaar om vanalles te bedenken.

Liefs,
Me, Myself and We.

Weekendje Ardennen

Twee jaar geleden werden we door onze buren in de Ardennen uitgenodigd. Ook dit jaar viel die eer ons te beurt. De uitleg is eigenlijk exact hetzelfde als toen, alleen zijn de kinderen nu een tikkeltje groter geworden en zijn er dan ook andere dingen te beleven dan twee jaar geleden.

Het was weer een fijn weekend, met fijne mensen. ’s Avonds aan een vuurmand zitten met daarin een brandend vuur en gewoon praten over koetjes en kalfjes terwijl de kindjes binnen slapen? Zalig, toch?!

We hebben vooral gewandeld in het bos, een heel korte rondvaart gedaan op het plezierbootje, de jongens reden een toertje met de tractor. Gelukkig viel het weer ook nog goed mee!

Liefs,
Me, Myself and We.

Weer een beetje groter …

Dat kinderen groeien als kool, dat moet ik je niet uitleggen. Dat weet iedereen, en niet in het minst de mensen die zelf kinderen hebben. De tijd gaat zo snel voorbij! Ik heb ergens eens gelezen dat je dat gevoel hebt, dat de tijd sneller voorbij gaat, naarmate je verantwoordelijkheden groter worden. En ergens kan ik die redenering wel volgen…

Ook onze kleinste prins wordt groot. Weet je dat die op 1 september al naar school gaat? Kleine jongens worden ook groot. Maar tegelijk kan hij ook nog zo klein zijn en bijna terug kruipen in mijn buik… Dan rolt hij zich in een heel klein bolletje en komt echt in mijn oksel liggen en wringen tot hij erin past. Zo schattig! Ik zou hem dan zo kunnen opvreten!

Toen Mauro naar school ging, kreeg hij zijn ‘groot bed’. We hebben dat met Ilian ook gedaan. Het Ventje is een hele dag bezig geweest om de babykamer om te toveren in een grote jongenskamer.

Een dag van bloed, zweet en tranen heeft het hem gekost. Maar ik heb niet geholpen. Niet dat ik niet wou, maar voor de lieve vrede in huis en het risico op ruzies te doen dalen, was dat de beste optie.

Ziehier het eindresultaat.

Hoe hij het doet in zijn ‘groot bed’ is echt een ramp. Het was al de laatste twee weken dat hij in zijn babybedje sliep en vooral het eerste uur veel huilde. Soms zelf zo luid dat we dachten dat hij erin zou blijven. We hoopten dat met de verandering naar een groot bed dit zou beteren, maar nu komt hij eruit en gaat op de gang staan brullen. Normaal gezien hebben wij goede slapers en slapen die quasi direct nadat hun hoofd het hoofdkussen raakt, maar nu… We weten echt niet wat er aan de hand is met onze kleine man. ’s Nachts blijft hij gelukkig wel liggen en lijkt hij goed te knorren, maar dat eerste uur nadat hij in zijn bed werd gelegd… De Hel!

Ik heb al helemaal wilde plannen voor de kamer van Mauro onder handen te nemen als die naar het eerste schooljaar gaat. Hij heeft zo heel zachte kleuren tegen zijn muren en ik zou hem volgend jaar in de zomervakantie willen verrassen met een stoere jongenskamer in stoere kleuren. Maar daar hebben we nog tijd voor.

Ohja, de potjestraining van Ilian loopt ook niet van een leien dakje. Maar elk kind is anders zeker? Op zijn zestiende zal hij geen pampers meer dragen, denk ik dan…

Liefs,
Me, Myself and We.

Verjaardagsfeestjes

Mauro is in tussentijd ook vijf jaar geworden. Ze worden zo snel groot, he… Het is het eerste jaar waarop we beslist hebben om twee feestjes te geven voor Mauro: eentje voor kindjes, eentje voor volwassenen (in feite onze familie). Het probleem is dat als ze allemaal samen komen, het hier veel te druk wordt. Je kan niet meer deftig praten met elkaar. Vandaar de opsplitsing.

Ook dit jaar had ik gekozen voor een themafeestje, namelijk Blaze. In feite is het Mauro die gekozen heeft, en ik probeer dat dan uit te voeren. Van uitnodiging tot versiering is dat dan.

Hierbij een paar sfeerbeelden van het kinderfeestje.

Ik weet waarom ik niet voor kleuterjuf studeer hoor. Dat is echt niks voor mij. Chapeau voor de kleuterjuffen, maar ik zie mezelf dat echt niet doen. Deze ene namiddag was al goed genoeg voor mij… Maar Mauro vond het geweldig, heeft leuke cadeautjes gekregen, lekkere cake gegeten en appel-kersensap gedronken. En Ilian? Die was ziek, had koorts en moest binnenblijven met de papa (Het Ventje). Dus ik heb in mijn eentje deze bende proberen entertainen.

De zondag na deze drukke woensdagnamiddag hadden we dan het familiefeestje. Daarbij is er ook altijd taart in thema en wordt er avondeten voorzien. Hierbij ook een paar sfeerbeelden.

Het was de eerste keer dat we een feestje buiten konden houden. Normaal gezien aperitieven we buiten, maar trekken we voor de taart en het eten naar binnen. Maar deze eerste keer hebben we alles buiten kunnen doen. Er was wel felle wind, maar dat hield ons niet tegen om er toch een fijne namiddag van te maken. We hebben ineens die rustige namiddag ook gebruikt om een draaiboek te schrijven voor onze trouwdag.

De versiering die ik zelf gemaakt heb, hangt momenteel in Mauro zijn slaapkamer. Ik heb de decoratie van zijn Paw Patrol feestje van vorig jaar weg gedaan en dit in de plaats gehangen. Hij vindt dat super!

Door alles samen te laten komen, ben ik heel eventjes ingestort. Het werd me op een zaterdag te veel… Ik had afgesproken met een lieve buurvrouw om tickets voor cultuuruitjes te bestellen, maar ik was dat vergeten en ben naar de markt gegaan met Het Ventje en de boys. We hebben toen ook onze trouwringen opgehaald. En plots kreeg ik telefoon. “Waar blijf je?” Lap! Ik heb me dan maar naar huis gehaast, maar at was niet met de zin van Het Ventje… En ja: plots wist ik dat ik niet goed bezig was om een goede moeder, vriendin, lief, organisator en student te zijn. Ik was plat op mijn gezicht gegaan, maar ik ben rechtgekrabbeld en dat heeft welgeteld 24 uur geduurd. Nadien ben ik opnieuw kunnen kalmeren. Maar dat weet ik dan ook weer: niet te veel hooi op mijn vork nemen.

Momenteel ben ik ook al een beetje bezig met het helpen van het organiseren van de babyborrel voor mijn zus. Ook niet gemakkelijk, maar we zijn er op tijd aan begonnen en dat is ook al goed. 🙂

Liefs,
Me, Myself and We.