#Boostyourpositivity – Your body

Vorige week waren er nieuwe challenges op Instagram die ik wijselijk niet heb meegedaan.

#showyourbody en #proudofmybody
Ik durf mijn lichaam aan niemand tonen, laat staan dat ik er fier op kan zijn! Dus ik ben er wijselijk vanaf gebleven.

Waar zal ik beginnen? Ik zal toch een beetje uitleg geven bij dat lijf van mij.

Eerst en vooral een paar kilootjes te veel waar ik me niet goed bij voel en die eraf moeten. Ik ben ermee bezig, maar het gaat niet vanzelf. Ik ben nog even aan het nadenken wat ik kan doen om het nog beter te doen slagen.

Dan heb ik uiteraard bewust gekozen voor twee tatoeages op mijn linkerpols. De eerste heb ik laten zetten in september 2012, de tweede in maart 2015. Ik had altijd gezegd dat ik vanaf het moment dat ik kinderen heb, ik de eerste letter van hun namen zou laten tatoeëren. Ik heb dat dan ook gedaan en tot op vandaag nog geen halve seconde spijt van. Misschien wordt een tatoeage op die plaats lelijk gevonden, maar ik ben er nog altijd blij mee. Tenslotte is het voor mij dat ik ze heb laten zetten he.

Ik heb ook een litteken van een cm lang ongeveer op de bovenste rand van mijn navel. In feite weet bijna niemand dat ik dat litteken heb. Ze valt ook quasi niet op. Maar dat litteken is er dus gekomen toen ik 16 jaar was.
Ik kon op een woensdagochtend niet uit mijn bed omdat ik buikpijn had. Mijn buik van net onder mijn borst tot onder mijn navel deed pijn. Heel dat stuk. Het was echt lichamelijk, waarmee ik wil zeggen dat ik voelde dat het niet alleen mijn maag was of mijn darmen waren. Tegen ’s avonds was de pijn naar rechtsonder gezakt en ik zei tegen mijn mama “dat gaat mijn appendix zijn”.
De huisdokter kwam langs en die heeft ons onmiddellijk naar het ziekenhuis doorverwezen. Onderweg heb ik elk hobbeltje in de weg gevoeld. Ik had ondraaglijk veel pijn.
Toegekomen op spoed werd er een scan genomen. Tegen dat ik terug beneden kwam, kreeg ik te horen dat ik direct geopereerd ging worden (om halftwaalf ’s nachts!). Dan weet je wel dat het dringend is.
Toegekomen op de gewone kamer zat mijn mama te wachten. Ik denk dat het twee uur ’s nachts geweest moet zijn. Ik was nog helemaal van de kaart door de narcose en mama zat naast mij elk tv-kanaal te overlopen. Ik denk dat ze toch niet gerust was. Je eigen kind onder volledige verdoving zien gaan voor een spoedoperatie, ik denk dat er fijnere dingen zijn.
Van zo’n narcose ben je trouwens toch een paar dagen van slag he. Ook heb ik een paar dagen last gehad van een luchtbel die niet weg wilde en die op mijn schouder zat. De verwijdering van mijn appedix is gebeurd via drie kleine gaatjes en dan werd mijn buik opgeblazen.

Vandaar dat ik een klein litteken heb, maar zonder dat litteken zat ik hier misschien niet meer…

Voor de rest ben ik wel fier op het feit dat ik vrouw ben. Ik ben in staat om kinderen te dragen en op de wereld te zetten. Ik heb dat dan ook twee keer kunnen doen en voel me daar dankbaar voor.
Alleen voor het zwanger worden op zich, daar laat mijn lichaam me graag wachten. Dat verloopt niet altijd zo snel als we wel wilden. Maar over mijn beide zwangerschappen én bevallingen heb ik absoluut niet te klagen.

Ach. Iedereen heeft wel iets aan te merken op zijn/haar lichaam. Alleen ben ik iemand die daar (nog) geen vrede mee genomen heeft.

De volgende challenges ga ik misschien wel meedoen. Deze zijn #aplacetobreathe en #moveyourbody.
Toen ik onlangs met mijn buurvrouwen met de fiets naar het cultureel centrum ging, was ik een beetje aan het doodgaan tegen dat we thuis waren. Je moest eens weten hoe lang mijn benen nog stijf waren nadien! Dus qua #moveyourbody kon dat wel tellen! Misschien moet ik dat – ondanks het feit dat het winter aan het worden is – toch wat meer doen…

Liefs,
Me, Myself and We.