Zaterdagavond lag Het Ventje om negen uur al te snurken in de zetel. We hadden nochtans afgesproken dat we samen iets gingen kijken op televisie, omdat onze digicorder zo vol staat en we zoveel achter staan met alles wat we gezien willen hebben.
We waren dus met volle moed aan ons eerste prgramma begonnen, maar Het Ventje heeft het niet uitgekeken. Ik heb dan maar het éénmalige programma “Over de streep” gezien. Het stond al zo lang zonder kijken op onze digicorder en met het oog op mijn carrièrewending, wou ik wel eens weten wat er in zo’n jongeren omgaat.
VRESELIJKE TELEVISIE was dat. Vreselijk als in: ik heb zitten wenen. Niet eventjes een traantje wegpinken, neen, effenaf de tranen die van mijn wangen rolden. Ik denk dat ik bij maar 1 vraag over de streep gestapt zou hebben. De vraag of ik ooit kind ben kunnen zijn. Voor de rest heb ik een héél goeie jeugd gehad. Waarvoor dank mama en papa.
Maar dit geheel terzijde. Ik was me vooral bewust van het feit dat ik ondertussen geen tiener meer ben, maar een mama. Ik was dan ook heel de aflevering hetzelfde zinnetje aan het herhalen in mijn hoofd, zo’n beetje als een soort mantra. “Ik hoop dat ik mijn jongens dit leed kan besparen…” Heel de tijd, he!
Ik weet dat dat niet haalbaar gaat zijn. Maar ik wil er wel altijd zijn voor mijn kinderen. Ik wil hen in de eerste plaats de kan geven om kind te zijn, om de wereld te ontdekken in een veilige haven. Ik hoop dat ze nooit gepest worden zodat ze geen andere uitweg meer zien dan een einde maken aan hun lijdensweg. Ik hoop dat we hen de openheid en geborgenheid kunnen geven die ze altijd nodig gaan hebben en waar ze altijd op kunnen terugvallen.
Maar hoe doe je dat? Hoe maak je duidelijk aan je kind dat je er bent voor hem/haar als die je nodig heeft, zonder overbeschermd te zijn?
Heb jij dit programma gezien? Wat vond je ervan?
Heb jij tips over hoe ik dit kan aanpakken met mijn eigen kinderen, zoals dat met mij gebeurd is? Want uiteindelijk kunnen wij altijd terecht bij onze ouders als er iets scheelt…
Liefs,
Me, Myself and We.
Me, Myself and We 
Ik heb het programma gezien en ook tranen met tuiten gehuild. Ik heb zelf een heel moeilijke schooltijd gehad en misschien had zo’n experiment wel geholpen op mijn school. Nu hou ik er immers enkel slechte herinneringen aan over. Mijn ouders namen me toen niet serieus en deden mijn problemen af als tienerhysterie… Dus de tip die ik kan geven is, neem je kinderen serieus als ze met iets zitten. Weten dat je thuis je verhaal kwijt kan, is al heel wat.
LikeGeliked door 1 persoon
Zal ik zeker doen! Soms gebeurt het al eens dat Mauro iets komt vertellen. Het is niet dat ik hem niet geloof, maar ik informeer altijd eens bij de juf of de hele waarheid wel uit zijn mondje komt. (Hij wordt in juni 4.) Tot nu toe is alles wat hij thuis kwam vertellen wel echt gebeurd, dus ik zal stilaan stoppen met navraag doen.
LikeGeliked door 1 persoon
Ja, je bent niet de enige. Ik hield het ook niet droog en liet het zelfs na om er over te bloggen omdat het er nog altijd diep in hakt. Als moeder kun je maar je best doen om er voor je kind te zijn. Om een open sfeer te creëren waarin er gepraat mag worden over gevoelens, over angsten. Je kan duidelijk maken dat je altijd zal proberen om ze te helpen. Maar aan de andere kant: veel moeten ze ook alleen doen. En nee, ze zullen niet alles aan je vertellen, zelfs al is de sfeer nog zo open. Zorg dat ze alternatieven hebben, dat ze vrienden of vriendinnen hebben om mee te praten, dat ze de weg weten naar andere hulpverlening mocht dat ooit nodig zijn. Niet àlles kan door mama of papa opgelost worden…
LikeGeliked door 1 persoon
Dat is waar… Ik heb nog een paar jaar eer ik met pubers zit, maar beter nu al mee beginnen zeker? 🙂
LikeGeliked door 1 persoon
Ik heb het nog op de digi staan.
En wel om die reden nog niet gekeken. Ik ben nen bleiter.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik bleit normaal niet veel, maar in dit geval… Zakdoeken waren mijn redding! Gelukkig duurde het programma op zich niet te lang. Buiten het feit dat ik gebleit heb, was het wél knappe televisie ook.
LikeLike
Ik heb indertijd de reeks gevolgd op de Nederlandse televisie. Deze op vtm vond ik iets minder sterk, maar desalniettemin ook heel emotioneel en confronterend.
Ik vond dat Ish en Sean hun rol bijzonder goed opnamen. Ik stel me alleen vragen bij ‘wat nu?’. Want die dingen zijn op tv geweest, iedereen kent de moeilijkheden van de jongeren die gevolgd zijn, en binnen het kader van het programma is dat allemaal prima. Maar wat binnen 10 jaar, als ze gaan solliciteren? Heeft iedereen zaken met hun diepste zieleroerselen?
#paranoiaeva
LikeGeliked door 1 persoon
Ik hoop van harte dat de opvolging verzekerd is, voor die jongeren! Ik was me heel de tijd de vraag aan het stellen: hoe gaat het nu met hen? Nu het ‘uit the picture’ is?
LikeGeliked door 1 persoon
Ik heb het programma ook gezien en ook ik hield het niet droog!
Zelf werd ik als kind gepest op school (vanaf het vijfde leerjaar) en ik kon er thuis niet mee terecht. Ook op school niet, want de schrik, dat ze nog erger gingen pesten zat er te dik in.
Bij mijn ma heb ik nooit affectie gevonden. Nooit een knuffel, nooit een lief woord, .. ik moest presteren.. altijd kon het nog beter, vond mijn ma. Zelfs die keer, dat ik 96 % had op mijn rapport.
Ik heb altijd zo gehoopt, dat mijn kinderen het beter zouden hebben. Dat ik wel zou luisteren, knuffelen, .. maar ook mijn beide kinderen hebben af te rekenen gekregen met pestgedrag.
LikeLike