Hypocriet gedoe

Sinds gisteren ben ik terug aan het werk. Gelukkig scheen het zonnetje al toen ik om kwart voor zeven in mijn auto stapte. Dat maakt het toch ‘draaglijker’ om op de baan te zijn. Al bij al viel mijn eerste werkdag wel goed mee.

Die vier maanden verlof zijn voorbij gevlogen! Ongelooflijk waar de tijd naartoe gaat… Jammer maar helaas heb ik mijn laatste week verlof in mineur moeten afsluiten.

Jullie kennen het verhaal van mijn opa een beetje? Jullie kunnen het hier nalezen. Ik had de week voordien, de week na Pasen dus, gedroomd dat mijn mama me gebeld had om te zeggen dat opa vertrokken was. Ik heb nog gevraagd ‘waar naartoe?’ maar dat was een redelijk domme vraag. Ze bedoelde – in mijn droom – dat hij gestorven was. Ik had haar gevraagd dat als de moment daar is in real life, dat ze het dan ook zo moest verwoorden…

Zaterdagochtend, 11 april, 8u30. Telefoon van mijn mama. In het echt deze keer. “Opa is vertrokken” zei ze. Ik moest niet vragen ‘waar naartoe’. Ik wist het. Ik vroeg of ik ook moest oprijden naar Limburg, maar dat vond ze niet nodig. We zitten met nog kleine kinderen en het is dan minstens voor twee uur dat ze in de auto zitten. Een enkele rit. Dus ik bleef thuis, helemaal van slag.

’s Avonds bij de buren gaan eten. Ik hield me sterk. Maar toen mijn mama belde met de details over de begrafenis, dan kreeg ik het toch moeilijk. Ach…

Zondagmiddag zijn we gaan BBQen bij goede vrienden van ons. Ook daar hield ik me staande. In de namiddag naar mijn ouders gegaan. Eventjes gebabbeld. Samen gegeten. Dan te voet een ijsje gaan eten.

Maandag hebben we niks speciaals gedaan, behalve wat rondgehangen thuis. Van de jongens genoten. Van het goede weer ook.

Dinsdag zijn we een dagje naar Plopsaland geweest. Ik was blij, want ik heb intens genoten van kleuterzoon die alles ontdekte en kon mijn gedachten even afleiden. Later volgt hier een uitgebreider verslag van, inclusief foto’s.

Woensdagnamiddag zijn we naar Limburg vertrokken. Om vijf uur waren we daar. Iets gegeten met mijn ouders, oma, broer en zus. Dan een laatste groet gaan brengen aan mijn opa. (Ik vind dat zo’n rare uitdrukking, want in het leven ‘groette’ ik hem ook niet. Zoiets… Snap je?) Ik ben zoooo blij dat ik hem nog is heb gezien, hoewel het niet lang geleden was. Ik heb hem gezegd dat ik hem graag zie. Ik heb een beetje geweend. Ik heb er vooral ook op gelet dat kleuterzoon opa niet zou zien.

We zijn op hotel gegaan. Mijn zus en ik zaten op haar kamer, met kleuterzoon. Die sliep bij haar in bed. We hebben onze ‘vertellingen’ voor donderdag tijdens de uitvaartliturgie geoefend. We hebben nog een paar aanpassingen gedaan zodat het echt ons verhaal was. Kleuterzoon sliep niet zolang wij aan het praten waren. Van zodra ik even naar beneden ging om het Ventje en babyzoon te begroeten, viel kleuterzoon direct in slaap.

Donderdagochtend ontbijt genomen in het hotel. Om kwart voor tien zijn we vertrokken naar de kerk. Met kleuterzoon op de arm nog eens langs opa geweest. Dan het rijtje zonen en schoondochters afgelopen om te condoleren, hoewel ikzelf ook veel verdriet had en waarschijnlijk nog duizend keer meer dan mijn tante. Mijn neef en nichten (volwassen mensen, by the way. De jongste is 21.) die ik bijna nooit zie, waren daar ook. Ze stonden naast elkaar op een rij. Wij gingen erbij staan zodat we een soort cirkel vormden. Mijn oudste nicht vond niet beter dan met haar rug naar ons te gaan staan en ons voor dood te negeren. Ach wat…

We liepen dan allemaal achter de kist naar voor. Mijn oma op kop, met drie van haar vier zonen achter zich en dan wij, de kleinkinderen. Het was een korte dienst. Een mooie dienst. Met mooie liedjes (‘Laat me alleen met al m’n verdriet’ van Rita Hovink, ‘Jefke’ van Della Bosiers en ‘De vogel’ van Tim Visterin.) Er was geen communie, er waren wel verhalen. Verteld door mijn zus en mij. Ik had het moeilijk en heb staan snikken in de microfoon voor heel de kerk. Maar ik heb me herpakt en ben verder gegaan met mijn verhaal.

Na de dienst was er een koffietafel. Wij (mijn ouders, broer en zus en hun lieven) zaten mee aan de tafel waar mijn oma zat. De lieven van mijn broer en zus waren erbij, want ze stonden op de doodsbrief. Mijn nonkel, tante en hun drie kinderen gingen twee tafels verder zitten. Mijn tante stond erop dat de namen van de lieven van hun dochters op de doodsbrief stonden want “dan hadden ze een dag congé”. Haar letterlijke woorden!! Mijn ouders hebben er dan op gestaan dat de lieven van hun kinderen ook op de brief kwamen te staan. Het erge aan heel dit congé-verhaal is dan nog dat er één van die lieven niet aanwezig was! Waarom moest die dan een dag congé hebben? Daar begon het al mee, mijn afkeer ten opzichte van dat gezin.

Na de koffietafel wilde mijn oma naar huis gaan. Wij gingen met haar mee en besloten om de gekregen kaartjes samen te lezen. Mijn tante, nonkel en nest (neen, niet rest. Ik heb namelijk géén respect voor die mensen omdat zij dat ook niet hebben.) besloten naar Brook te gaan, vier km verder. We moesten hen bellen als opa terug was van het crematorium om naar het kerkhof te gaan. We hebben dat dan ook gedaan, want opa werd bijgezet in de muur.

Er werd nog iets verteld door de begrafenisondernemer. Mijn nichten en neef stonden elkaar te knuffelen tijdens die uitleg, net of ze droegen al het verdriet van de wereld met zich mee. Mijn nonkel droeg de urne, zijn kinderen liepen gearmd erachter. Ik zeg het je: één grote cinema en toneel! De urne werd dan bijgezet in de muur. We bleven nog even staan. Laatste keer ‘ik zie je graag’ gezegd. Dan terug naar mijn oma thuis. Maar je moet niet denken dat die jeugd meeging, hoor! Neen, die gingen naar huis. In plaats van degelijk afscheid te nemen van oma, werd de deur van de auto opengetrokken waar oma zat en werd er gezegd “wij zijn weg, he”. Mijn tante en nonkel zijn wel nog meegeweest.

Ooooh! Wat een hatelijke dag! Ik zeg niet dat we de beste vriendjes moesten zijn, maar een beetje respect en geen totale negatie kon geen kwaad. Ze wilden tijdens de koffietafel ook met Mauro ‘spelen’. Ik heb ervoor gezorgd dat dat niet kon gebeuren. Geen sprake van dat ik hen met mijn kinderen zou laten paraderen.

Ik kan je met het hand op mijn hart zeggen dat heel dat gezin in mijn achting wreed gedaald is. Ik minacht ze zelfs en heb totaal geen respect voor hen door hun gedrag. Ze oogsten wat ze zaaien en voor de rest hoef ik die nooit meer van mijn leven te zien, hoor. Ik ga ze niet missen.

Ik vraag me wel af wat opa zou denken van heel die toestand. Gelukkig is mijn oma nog bijdehand genoeg om te weten wat ze aan wie heeft. Ik zie haar oprecht graag. Net zoals ik opa oprecht graag zag. Ach… Hypocrisie. Het bestaat overal, zelfs op de meest triestige dagen.

Liefs,

Me, Myself and We.